Γιατί η Συμφωνία για την Ελλάδα δεν αποτελεί λύση

ΠΗΓΗ: ΑΥΓΗ

του Κ. Καλλωνιάτη

(upd)(διορθωμένο κείμενο σε σχέση με το δημοσιευμένο στην ΑΥΓΗ)

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η συμφωνία ΕΕ και ΔΝΤ, με την Ελλάδα στο περιθώριο, προσφέρει μία λύση άμεσης επιβίωσης για την οικονομία καθώς της επιτρέπει να ανασάνει από πλευράς ρευστότητας, ενώ στηρίζει την εμπιστοσύνη των αγορών πως η χώρα δεν κινδυνεύει να βρεθεί προσεχώς εκτός Ευρωζώνης. Δεν συνιστά, ωστόσο, οριστική και βιώσιμη λύση χωρίς τη μαζική διαγραφή του 60% περίπου του ελληνικού χρέους, παρά μόνον παράταση της εντατικής κι εξοντωτικής για την κοινωνία πολιτικής λιτότητας, η οποία αντί να ελαφρύνει, επιδείνωσε την κρίση χρεών. 

Στην Ευρώπη γνωρίζουν πως η μόνη λύση είναι μία διαγραφή μεγάλου μέρους του ελληνικού χρέους, όμως ελλείψει μιας δημοσιονομικής και πολιτικής ένωσης της Ευρωζώνης αποφεύγουν όλοι το κόστος ανάληψης μιας ανάλογης απόφασης.  Έτσι περιορίστηκαν τώρα σε συμβιβαστικές φόρμουλες και συνταγές προσωρινού χαρακτήρα που, πέραν του αντιλαϊκού περιεχόμενου της πολιτικής τους, αποτελούν σε μεγάλο βαθμό άσκηση επί χάρτου καθώς οι στόχοι που θέτουν για τη μείωση του ελληνικού χρέους είναι εξωπραγματικοί. Είτε μιλάμε για τους ενδιάμεσους στόχους σε αποκρατικοποιήσεις, σε πρωτογενή πλεονάσματα, σε επαναγορά χρέους, ή σε ανάπτυξη, γεγονός είναι το ανέφικτο όλων αυτών συνολικά. 

Ιδιωτικοποιήσεις: Να μην αυτοπυροβοληθούμε

ΠΗΓΗ: Συσπείρωση Αριστερών Μηχανικών

Το μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας δεν είναι το οικονομικό. Δεν είναι καν το παραγωγικό μοντέλο. Ξεκινά από πολύ πιο βαθιά. Ξεκινά από τους ίδιους τους όρους του δημόσιου διαλόγου, ή για να είμαστε πιο ακριβείς από την ανυπαρξία όρων δημόσιου διαλόγου. Στη σειρά άρθρων για τις ιδιωτικοποιήσεις στο radiobubble news, επιχείρησα να αποδείξω ότι οι ιδιωτικοποιήσεις όχι μόνο δεν αποτελούν πανάκεια, αλλά το πιο πιθανό είναι να δώσουν το τελειωτικό χτύπημα σε μία γονατισμένη χώρα. Ο λόγος που στάθηκα περισσότερο στην αποδόμηση των επιχειρημάτων κατά του Δημοσίου και υπέρ της ιδιωτικοποίησής του, είναι ακριβώς αυτός: η ανάγκη να βρεθεί τρόπος να αναπτυχθεί ο δημόσιος διάλογος που θα σέβεται τόσο τις αντίθετες απόψεις, όσο όμως -κυρίως- την αλήθεια και τα νοήματα της ελληνικής γλώσσας.

Μπροστά στην αφόρητη οικονομική και περισσότερο ψυχολογική πίεση που ασκείται στους πολίτες, ο διάλογος θεωρείται πολυτέλεια. Αντί ανοικτού διαλόγου με την κοινωνία, η επιβολή της κυρίαρχης άποψης γίνεται με απλοϊκά σχήματα και σύμβολα, που εν είδει διαφήμισης κατακλύζουν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, ηλεκτρονικά και συμβατικά. Κάτω από το φόβο της άτακτης πτώχευσης οι άνθρωποι πείθονται με οποιαδήποτε “γρήγορη λύση”. Ειδικά μετά τη συστηματική δαιμονοποίηση του δημοσίου, ήδη πολύ πριν ενσκήψει η οικονομική κρίση, είναι έτοιμοι να δεχτούν και τις πιο παράλογες απόψεις, ακόμη κι αν αντιβαίνουν στην ίδια την πραγματικότητα. Πέρα όμως από τους ανύπαρκτους όρους δημόσιου διαλόγου, το πρόβλημα είναι ότι η κοινωνία δεν διδάσκεται ούτε από το πρόσφατο παρελθόν. Και όπως όλα δείχνουν είναι έτοιμη να αυτοπυροβοληθεί.

NYT: What’s Missing in the Latest Greek Bailout

ΠΗΓΗ: New York Times

EDITORIAL 

The new Greek bailout deal agreed to Tuesday by euro zone finance ministers and the International Monetary Fund is a clear improvement over earlier deals. It recognizes that Greece’s current and projected ratios of debt to output are unsustainable. It prescribes useful steps to lower that ratio, including lower interest rates on loans from Greece’s European partners, longer bond maturities and a plan for Athens to buy back and retire some of its heavily discounted bonds.

Regrettably, it excludes more effective tools, like actual debt write-downs, which Germany’s chancellor, Angela Merkel, finds politically unpalatable. And in deference to Ms. Merkel, the deal postpones some of the promised relief until after German elections next September.

But its biggest mistake is conditioning relief on maintaining fiscal austerity. Greece’s only hope for long-term solvency is through aggressive measures to revive economic growth. These could include public investment in modernizing ports and infrastructure, tax cuts to encourage export industries, and better public education. Done right, such measures would more than pay for themselves by improving Greece’s competitiveness in global and European markets. The bailout deal should keep Greece financially solvent for the next few months, but the price could prove too much for Greece’s economy and society to bear. Beginning in 2016, Greece will be committed to extracting a budgetary surplus (excluding interest payments) from a shrinking economy. And it is expected to reduce debt-to-output ratios while output continues to fall.