Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2012
Η κοντούλα λεμονιά ξενιτεύτηκε
ΠΗΓΗ: Καθημερινή 30/9
Tης Mαριαννας Tζιαντζη
Μόνο λεμόνια τής άλλοτε χρεοκοπημένης Αργεντινής βρίσκει κανείς στην αγορά: κατακίτρινα, στιλπνά, όμορφα στην όψη, ομοιόμορφα στο σχήμα και το μέγεθος. Κερωμένα, αποπρασινισμένα, ανθεκτικά στα μακρινά ταξίδια και στα καπρίτσια του καιρού. Το καλοκαίρι η εγχώρια παραγωγή δεν μπορεί να καλύψει τη ζήτηση κι έτσι τα λεμόνια που αγοράζουμε, δύο και κάτι ευρώ το κιλό, έρχονται συνήθως από πολύ μακριά, έχοντας πετάξει πάνω από θάλασσες και από στεριές.
Οχι πως η τρόικα έφερε τα αργεντίνικα λεμόνια στην Ελλάδα. Πιο πολύ κωμικό παρά λαϊκίστικο θα ήταν το να φανταστούμε το «κακό μάτι» της κυρίας Μέρκελ ή του κυρίου Τόμσεν να πέφτει πάνω στο δέντρο και να το ξεραίνει. Η λεμονιά δεν είναι ματιασμένη, δεν βρίσκεται υπό διωγμόν, απλώς η καλλιέργειά της δεν ενθαρρύνεται ιδιαίτερα. Ακόμα κι ένας πρωτοετής φοιτητής της Γεωπονικής γνωρίζει ότι από τον Μάη μέχρι τον Σεπτέμβρη η συγκομιδή ελληνικών λεμονιών σταματάει, με εξαίρεση τα διφόρια, τα σφιχτά, μικρά και πράσινα εφηβικά λεμονάκια με τον λιγοστό χυμό. Οι νόμοι της αγοράς φέρνουν τη μικρή ταμπέλα «Αργεντινή» στα τελάρα, μια λέξη που προκαλεί ένα μικρό ρίγος, όχι επειδή οι εισαγωγές εσπεριδοειδών (ή τουρκικών σίριαλ ή κινέζικων σκόρδων) θίγουν το εθνικό μας φιλότιμο, αλλά γιατί η λεμονιά, όπως και η ελιά, η πορτοκαλιά, το κλήμα, είναι σύμβολο της γενναιοδωρίας της ελληνικής γης.