Για το αποτέλεσμα των εκλογών της 6ης Μαϊου 2012

ΠΗΓΗ: www.stavrosmavroudeas.wordpress (via contramee)

του Στ. Μαυρουδέα

”Το ΚΚΕ αποτελεί το μεγάλο ηττημένο της Αριστεράς όχι γιατί οι αγωνιστές του δεν συμμετέχουν στους αγώνες αλλά γιατί η σημερινή ηγεσία του ακυρώνει κάθε συμμετοχή με την σεκταριστική και ταυτόχρονα οπορτουνιστική γραμμή της που εντέλει υπονομεύει κάθε μαζικό κίνημα. Στο βαθμό που συνεχισθεί η πολιτική αυτή μόνο υπονομευτικό ρόλο θα παίξει ενάντια στο λαϊκό κίνημα, αναστέλλει αντί να ενισχύει την πορεία των μαζών προς τα αριστερά ενώ ταυτόχρονα αμαυρώνει τις κομμουνιστικές ιδέες. Η πολιτική του στο βρώμικο μετεκλογικό πολιτικό σκηνικό μόνο απαράδεκτη μπορεί να χαρακτηριστεί ενώ τα αδιέξοδα της γραμμής του και η οικτρή ανεπάρκεια της ηγετικής ομάδας του μόνο θλίψη προκαλούν στον κόσμο των ελλήνων κομμουνιστών. Στο βαθμό που δεν βρεθούν οι δυνάμεις που θα ανατρέψουν αυτή την καταστροφική πορεία η στενή κομματική προοπτική του προδιαγράφεται ως μίζερη ενώ ο διαλυτικός ρόλος του θα κοστίσει ακόμη περισσότερο στο λαϊκό κίνημα.”

του Σταύρου Μαυρουδέa

 1. Οι εκλογές αυτές αποτέλεσαν μία από τις πιο κρίσιμες εκλογικές αναμετρήσεις της μεταπολεμικής περιόδου. Σηματοδοτούν το τέλος της μεταπολίτευσης έτσι όπως αυτή άλλαξε το πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό σκηνικό της χώρας μετά την πτώση της χούντας (πρώτα εκτονώνοντας τον λαϊκό ριζοσπαστισμό, στη συνέχεια ενσωματώνοντας τον στο δικομματικό σύστημα και τέλος εγκαινιάζοντας μία περίοδο αντιδραστικών καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων). Οι εκλογές αυτές σηματοδοτούν το τέλος της μεταπολιτευτικής περιόδου ακριβώς γιατί η σημερινή δομική καπιταλιστική κρίση (που ξέσπασε το 2007-8) ξεθεμελιώνει όλη την προηγούμενη οικονομική, κοινωνική και πολιτική αρχιτεκτονική του συστήματος.

Ελληνοφρένεια: Κοινή επιστολή Άκη, Λάκη, Μάκη, πολιτικών κρατουμένων της Τρόικας

Πηγή: Ελληνοφρένεια

Διπλό νόμισμα: Ελλάδα, Καλιφόρνια, Αργεντινή

ΠΗΓΗ: euro2day

Dr. Money

Η ιδέα της συνύπαρξης δύο νομισμάτων σε μια χώρα δεν είναι κάτι καινούργιο. 

Ο Λένιν εισήγαγε ένα νέο μετατρέψιμο νόμισμα υποστηριζόμενο από τον χρυσό, τοchervonets, την περίοδο 1922-1924, σε μια προσπάθεια σταθεροποίησης τουsovznac (ρούβλι) που ήταν το κυκλοφορούν νόμισμα μέχρι τότε. 

Όμως, σε άλλες περιπτώσεις, το δεύτερο νόμισμα ήταν ομόλογα ή IOUs (χρεόγραφα αναγνώρισης οφειλής), τα οποία δεν έχουν ακριβώς τα ίδια χαρακτηριστικά με το χρήμα. 

Η άσχημη δημοσιονομική κατάσταση της πολιτείας της Καλιφόρνιας την ανάγκασε να πληρώσει με IOUs για δύο μήνες κάπου 100.000 υπαλλήλους της καθώς και άλλους λόγω έλλειψης ρευστού το 1992. 

H ίδια πολιτεία αναγκάστηκε να επαναλάβει το ίδιο εγχείρημα, αλλά σε πολύ μικρότερη κλίμακα, π.χ. με τις επιστροφές φόρων, το 2009. 

Περιφέρειες της Αργεντινής, όπως εκείνη του Μπουένος Άιρες, εξέδωσαν χρεόγραφα, ονόματι patacones και lecops, για να κάνουν πληρωμές λόγω έλλειψης ρευστού πριν από τη χρεοκοπία του 2001. 

Μαστορεύοντας αφηγήσεις του μέλλοντός μας

Τι θα γίνει εάν σχηματίσουμε κυβέρνηση της Αριστεράς και πάμε σε μετωπική σύγκρουση με τις δυνάμεις του ευρωπαϊκού αστισμού; Θα αναγκαστούμε να εγκαταλείψουμε το ευρώ; Και αν το εγκαταλείψουμε τι θα συμβεί; Είναι δυνατό να απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα;

Πηγή: σελίδα του Ηλία Ιωακείμογλου (via RedNotebook) Του Ηλία Ιωακείμογλου Στην οικονομία και στην ιστορία, όπως και στη φύση, η πορεία των πραγμάτων περνάει μέσα από μια μεγάλη σειρά "διακλαδώσεων": το σύστημα, που συνήθως βρίσκεται εκτός ισορροπίας, μπορεί να ακολουθήσει τον έναν ή τον άλλο δρόμο, ανάλογα με τα χαρακτηριστικά του ή τυχαία γεγονότα που μπορούν να υπάρχουν ή να μην υπάρχουν (Επίκουρος, ο δόλιος ο Marx, Prigogine, Althusser). Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ένας οικονομολόγος δεν πρέπει να διηγείται τρομακτικές ιστορίες αποκάλυψης για πιτσιρίκια ούτε ρομαντικές ιστορίες με ζαχαρωμένο τέλος. Η εργασία του είναι να προσδιορίσει και να περιγράψει τη μεγάλη βεντάλια ενδεχομένων που βρίσκονται ανάμεσα στη φρίκη της καταστροφής και την ευδαιμονία της αφθονίας. Ποιο ενδεχόμενο θα πραγματοποιηθεί εξαρτάται από την πολιτική, και αυτή με τη σειρά της από την έκβαση των κοινωνικών αγώνων που είναι σε μεγάλο βαθμό εξωγενείς ως προς την οικονομία, διαθέτουν δηλαδή την σχετική αυτονομία της πολιτικής.

Το γερμανικό σχέδιο "ακρωτηριασμού" της Ευρωζώνης

Πηγή: Sofokleous 10

Το σχέδιο εξοστρακισμού της Ελλάδας από την Ευρωζώνη εφαρμόζει χωρίς προσχήματα πλέον το υπερσυντηρητικό ιερατείο του Βερολίνου, παρότι το διεθνές κλίμα έχει μεταβληθεί άρδην εις βάρος των θέσεών τους: ακόμη και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ζητάει ανοικτά περισσότερο χρόνο και χρήμα για την Ελλάδα, ώστε να εφαρμοστεί ένα βιώσιμο πρόγραμμα διαχείρισης της κρίσης.

Καθώς η Ελλάδα μπαίνει στην προεκλογική περίοδο της δεύτερης κατά σειρά εκλογικής αναμέτρησης, με την οικονομία να κλυδωνίζεται επικίνδυνα από τη φυγή καταθέσεων και την κατάρρευση οικονομικής δραστηριότητας και δημοσίων εσόδων, Μέρκελ και Σόιμπλε, με συνεχείς, ακραίες δημόσιες δηλώσεις και αποκάλυπτες παρεμβάσεις στην εσωτερική πολιτική της χώρας επιχειρούν να ναρκοθετήσουν τον δρόμο προς την υπέρβαση του Μνημονίου, ώστε να περάσουν στην εφαρμογή του σχεδίου ακρωτηριασμού της Ευρωζώνης:

Σύμφωνα με αυτό το σχέδιο, για το οποίο είχε μιλήσει ανοικτά κορυφαίος γερμανός τραπεζίτης στον καθηγητή Γιάννη Βαρουφάκη, το σχέδιο των υπερσυντηρητικών κύκλων του Βερολίνου περιλαμβάνει τον "ακρωτηριασμό" της Ευρωζώνης αμέσως, με απομάκρυνση Ελλάδας και Πορτογαλίας, ώστε να "καθαρίσει" από "προβληματικά" κράτη.  Μέρος του σχεδίου αυτού, που δυστυχώς διευκολύνθηκε από ατυχέστατους χειρισμούς της ελληνικής κυβέρνησης στη διαπραγμάτευση του δεύτερου Μνημονίου, ήταν να "δεθεί χειροπόδαρα" η Ελλάδα με μια δρακόντεια δανειακή σύμβαση, που ουσιαστικά αποτέλεσε όχι βήμα διάσωσης της χώρας, αλλά προθάλαμο εξόδου από το ευρώ.

ΟΙ ΑΚΥΒΕΡΝΗΤΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

Πηγή: Καθημερινή 20/5/2012

Του ΠΕΤΡΟΥ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ*

Η κρίση της Eυρωζώνης μετατρέπεται σε κρίση της δημοκρατίας, καθώς η βούληση των ψηφοφόρων συγκρούεται με την ισχύ των αγορών

Στο βιβλίο του «Μετά το Εθνος - Κράτος», που εκδόθηκε το 2000, ο Γερμανός στοχαστής Γιούργκεν Χάμπερμας διατύπωσε ορισμένες σκέψεις, οι οποίες στο φως της σημερινής κρίσης της Eυρωζώνης μοιάζουν προφητικές:

«Ο εξοστρακισμός της πολιτικής από την αγορά μεταφράζεται στο γεγονός ότι το εθνικό κράτος χάνει βαθμιαία τη δυνατότητά του να επιβάλλει δασμούς, να αναζωογονεί την οικονομική ανάπτυξη και κατ' αυτόν τον τρόπο να σταθεροποιεί τις βάσεις της κοινωνικής του νομιμοποίησης (...). Αντιμέτωπες με τη διαρκή απειλή της διαφυγής κεφαλαίων, οι εθνικές κυβερνήσεις μπαίνουν σε μια τρελή κούρσα κατεδάφισης των κρατικών, προστατευτικών μέτρων και μείωσης του κόστους εργασίας. Αποτέλεσμα είναι η συσσώρευση εξοργιστικών προνομίων για τους λίγους, η διεύρυνση σε πρωτοφανή βαθμό των εισοδηματικών ανισοτήτων, η αύξηση της ανεργίας και η κοινωνική περιθωριοποίηση ολοένα και μεγαλύτερου πληθυσμού φτωχών».