Τρομοκρατημένο όλο το πολιτικό σκηνικό ενόψει της παρέλασης στην 25η Μάρτη

ΠΗΓΗ: ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ

Τρομοκρατημένο όλο το πολιτικό σκηνικό ενόψει της παρέλασης στην 25η Μάρτη, λαμβάνει μέτρα ώστε αυτή να διαξαχθεί σε μια αστυνομοκρατούμενη Αθήνα, στην προσπάθεια του να μην έχει αποδέκτες η λαϊκή οργή και αγανάκτηση το πολιτικό προσωπικό της χώρας.

Απ’ ότι διαβάζουμε στην φυλλάδα του Θέμου Αναστασιάδη, ανεκλήθησαν όλα τα ρεπό και οι άδειες των μπάτσων ώστε πάνω από 7.000 ένστολοι πραιτοριανοί του συστήματος να επιδοθούν «στο κυνήγι αβγών, γιαουρτιών και ντομάτας» όπως γράφει χαρακτηριστικά η φυλλάδα. 

«Ολη την εβδομάδα θα βρίσκεται σε κατάσταση συναγερμού τόσο η Κρατική Ασφάλεια όσο και η Αντιτρομοκρατική, ενώ θα αποκωδικοποιούνται ύποπτα σήματα και πληροφορίες» , σημειώνει η ίδια φυλλάδα, ενώ πληροφορίες αναφέρουν ότι σχεδιάζεται μαζική προληπτική προσαγωγή  ατόμων που θα διαδραματίσουν πρωταγωνιστικό ρόλο κατά την παρέλαση της 25ης Μάρτη,  σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των μπάτσων.

Τα όσα γράφει το «Βήμα» είναι ενδεικτικά για το πόσο τρομοκρατημένο είναι το αστικό πολιτικό προσωπικό: 

Η ηθογραφία ως δυστοπία

ΠΗΓΗ: Καθημερινή 18/3 Tου Nικου Γ. Ξυδακη

Παρατηρώ το χτίσιμο: πέτρες δεμένες με πλίνθους και κουρασάνι. Ρωμαϊκό, βυζαντινό. Αγκαλιάζω τη χαρίεσσα φόρμα. Χαμηλώνω το βλέμμα. Στο πεζούλι του βυζαντινού ναού των Αγίων Θεοδώρων, στην πλατεία Κλαυθμώνος, ένας (μία;) μικροπωλητής, συνήθως άφαντος, έχει απλώσει την πραμάτειά του: εικονίτσες, βίους αγίων, την Αγία Μαρκέλα, τον Αγιο Κυπριανό, θρησκευτικά ημερολόγια, λιβάνι, βραχιολάκια, κομπολόγια, ένα CD με Λόγους Μετανοίας. Στην άκρη απιθωμένο ένα πλαστικό κύπελλο του καφέ. Ενας γενειοφόρος Πρόδρομος, νωδός, διαλαλεί ψευδά τα λαχεία του «τι σου ’χω σήμερα, σε γλιτώνω!». Πιο πάνω, άλλος σαλός με άδειο βλέμμα, λευκογενειοφόρος με πατημένα παπούτσια σαν παντόφλες, κουνάει ένα άδειο κουτί «πεινάω» προς παγερά αδιάφορους διαβάτες, είναι αόρατος. Στο πεζοδρόμιο της Αθηνάς, ένας άντρας έχει ανοίξει ένα χαρτόκουτο και επιδεικνύει καρδερίνες, λούγαρους και φλώρια, έχουν μαζευτεί καμιά δεκαριά άντρες σαράντα-πενήντα χρόνων, χαζεύουν και καπνίζουν, ένας σαν κράχτης κάνει ότι ψωνίζει και βάζει σε ένα σακβουαγιάζ ένα πουλάκι. Στις παρυφές της Ερμού, επί της Αρεως, ένας αστυνομικός με μπλε εξάρτυση καλεί έναν Ινδοασιάτη μικροπωλητή για έλεγχο, αυτός κρατάει μια γαλάζια ομπρέλα ανοιχτή και τέσσερις–πέντε κλειστές σε νάιλον, το βάζει στα πόδια, ξεφορτώνεται το εμπόρευμα στο δρόμο, τρέχει με τη γαλάζια ομπρέλα ανοιχτή, ο νεαρός αστυνομικός τον προλαβαίνει, του βάζει τις φωνές, ο Πακιστανός χαμογελάει διαρκώς και στριφογυρίζει ψηλά την ανοιχτή ομπρέλα, κανείς δεν δίνει σημασία, μόνο ένας σκουρόχρωμος σαλεπιτζής παρακολουθεί διακριτικά.

The debt crisis is only the canary in the mine

ΠΗΓΗ: spiked online

Phil Mullan 

Since the Western financial crisis struck in 2008, debt has moved to being the No.1 issue in high-income countries. Many argue that state debt in particular is shaping up to be the next big crash. Greece’s insolvency is seen as the future for all Western countries unless they act on reducing debt now. As a result, curbing government budget deficits is said to be the most important issue facing the US, Japan and Europe, Britain included.

High levels of debt are important for the Western world today, but more as a wake-up call than as a problem in themselves. They tell us that economic restructuring cannot be put off much longer. The trend across history is that debt levels move in the opposite direction to economic vitality. Big debts are a symptom of an economy not doing well. They are the canary in the mine rather than the dangerous gas build-up. Trying to deal with debt directly is as foolish and dangerous as trying to revive the canary when you should be dealing with the gas.

Unlike Greece, most Western governments are still able to borrow on the credit markets to fill their budget gaps, though this facility won’t last forever. The time to act on the underlying source of the debt is now, but so far the focus has been too narrowly, futilely and counterproductively on how quickly, and how much, to cut the deficits. For most countries today, including Britain and the US, a focus on debt in its own terms is misplaced because it is looking too much at one economic consequence rather than the cause of the problem: anaemic economic growth.

Το νέο τοπίο του χρέους μετά το PSI

ΠΗΓΗ: ΑΥΓΗ

Ημερομηνία δημοσίευσης: 18/03/2012

ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΕΥΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟΥ*

Η ολοκλήρωση του PSI διαμορφώνει νέα δεδομένα αναφορικά με το δημόσιο χρέος. Οι αλλαγές αυτές έχουν περισσότερο ποιοτικό χαρακτήρα εφόσον δεν καταγράφεται σημαντική αλλαγή ως προς το ύψος του. Κύρια αποτελέσματα της αναδιάρθρωσης αποτελούν η υπαγωγή του χρέους σε ξένο δίκαιο, η ίδρυση ειδικού λογαριασμού για την κατά προτεραιότητα εξυπηρέτησή του καθώς και η σταδιακή μεταβίβασή του από τον ιδιωτικό στον θεσμικό τομέα.

1. Το PSI

Το συνολικό χρέος ιδιωτών ομολογιούχων που υπάγεται στο PSI ανέρχεται σε 205,6 δισ., εκ των οποίων 177 δισ. υπό ελληνικό δίκαιο και 29 δισ. υπό ξένο. Συνολικά, με την ενεργοποίηση των Ρητρών Συλλογικής Δράσης (CAC) για τα ομόλογα ελληνικού δίκαιου και την εθελοντική συμμετοχή των υπόλοιπων ομολογιούχων, η συμμετοχή στο PSI ανέρχεται στην παρούσα φάση σε 197 δισ., ήτοι 95,6% του αρχικού στόχου.

Οι σωτήρες μας φέσωσαν 247 δισ. ευρώ!

ΠΗΓΗ:ΠΡΙΝ (18 Μαρτίου 2012)

του Λ. Βατικιώτη

Σε παταγώδη αποτυχία εξελίχθηκε η πολυδιαφημισμένη ως επιτυχία συμφωνία αναδιάρθρωσης του ελληνικού δημόσιου χρέους. Τα νέα ελληνικά ομόλογα (με διάρκεια αποπληρωμής 11 έως 30 χρόνια) που Ξεκίνησαν από την Δευτέρα να ανταλλάσσονται στις δευτερογενείς αγορές ομολόγων τιμολογούνταν μόλις στο 26% – 22% της νέας ονομαστικής τους αξίας. Μια αποτίμηση που δείχνει με τον πιο αδιάψευστο τρόπο πως οι ίδιες οι αγορές δεν πείσθηκαν ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος έγινε βιώσιμο και διαχειρίσιμο μακροπρόθεσμα, με αποτέλεσμα να θεωρούν θέμα χρόνου μια νέα αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους. Γι’ αυτό τον λόγο και η αξία των νέων ομολόγων καταποντίστηκε με το …καλημέρα.

Ο Βενιζέλος με γραμμή Σαμαρά

ΠΗΓΗ: ΠΡΙΝ

του Γιώργου Δελαστίκ 

Πανέτοιμος είναι ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ο οποίος σήμερα θα εκλεγεί πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ αφού προηγουμένως αξιοποίησε το καταστατικό του κόμματος που έφτιαξε ο Γιωργάκης για να αποκλείσει κάθε αντίπαλο (!) εκ των προτέρων, για το νέο του ρόλο ως ...«τσόντα» σε νέα συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Μόνο που αυτή τη φορά η ΝΔ θα κυβερνάει και οι υπουργοί του ΠΑΣΟΚ θα κληθούν να παριστάνουν τους πολιτικούς τουρίστες της εξουσίας, κατά το πρότυπο του Δημήτρη Αβραμόπουλου ή του Σταύρου Δήμα στη σημερινή κυβέρνηση Παπαδήμου.

Αγορά ανθρώπινου κρέατος

του Γ. Κιμπουρόπουλου

(Από τη στήλη "Γράμματα στην κόρη μου", ΜΟΝΟ, 28/2/2012) 

Αγαπημένη Βέρα, 

Σήμερα θα σου μιλήσω περί κρέατος. Κι ας έχουμε μπει στη Σαρακοστή. Πράγμα που για μας δεν έχει και τόση σημασία, ε; Το τιμούμε δεόντως και σ’ αυτό το μεσοδιάστημα, μέχρι να σφαγεί ο αμνός του Θεού. Μυστήριο πράγμα αυτό: όλες οι θρησκείες κι οι μεγάλες μεταφυσικές ιδέες τους ορίζονται συμβολικά γύρω από απαγορεύσεις ή προτροπές κατανάλωσης κρέατος. Λάβετε, φάγετε, τούτο εστί το σώμα μου… Μακριά από το ακάθαρτο γουρούνι... Κάτω τα χέρια από την ιερή αγελάδα.

Και σκέψου, είναι εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια από τότε που το είδος μας εγκατέλειψε την αποκλειστική φυτοφαγία, άρχισε να χάνει τη μακρά σκωληκοειδή του απόφυση και το ’ριξε στην κρεοφαγία. Ποιος ξέρει τι είδους τύψεις ένιωσε ο πρώτος άνθρωπος που έμπηξε τα δόντια του στη ζεστή σάρκα ενός θηλαστικού; Και γιατί τύψεις; Μήπως κι ο ζουμερός καρπός του δέντρου που πριν έκοβε την πείνα του είχε λιγότερη ζωή απ’ το τρομαγμένο ζώο πριν τη σφαγή του; Ή μήπως το μυστικό της ενοχής είναι αλλού; Στον φόβο ότι κάποια στιγμή, την ίδια λαχτάρα που νιώθει ο άνθρωπος για τη σάρκα ενός γουρουνόπουλου μπορεί να τη νιώσει για το κρέας της γυναίκας που τον συντροφεύει ή του παιδιού που εκπαιδεύει για να γίνει κι αυτό καλός θηρευτής…Κι αυτό το ταμπού γρήγορα το ξεπέρασε, Βέρα μου, ο πρόγονός μας. Η πείνα, που τον συντρόφευσε σε όλα τα άλματα της ευφυΐας του, πολλές φορές εξώθησε το είδος μας στον κανιβαλισμό. 

Βερολίνο 1928: Χίτλερ, ένας «κλόουν» που τον αποθεώνουν τα πλήθη

ΠΗΓΗ: Ενθέματα

του Ντιέγκο Ριβέρα

μετάφραση: Χρήστος Κεφαλής

Τις επόμενες μέρες κυκλοφορεί ο πέμπτος τόμος του περιοδικού Μαρξιστική Σκέψη, με ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον αφιέρωμα στον φασισμό. Προδημοσιεύουμε αποσπάσματα από το κείμενο του μεγάλου μεξικανού ζωγράφου Ντιέγκο Ριβέρα (περιέχεται στο My Art, my Life: an autobiography, Dover 1991), που αναφέρεται στην επίσκεψή του στο Βερολίνο του 1928 και τη «γνωριμία» του με τον Χίτλερ.

***

Ντιέγκο Ριβέρα, Παναμερικάνικη ενότητα, 1940 (απόσπασμα). Ο Χίτλερ, ο Μουσολίνι και ο Στάλιν εικονίζονται μέσα σε ένα αεριώδες δέντρο. Από εκεί βγαίνει το οπλισμένο χέρι του φασισμού, το οποίο προσπαθεί να το συγκρατήσει η ανθρωπότητα. Ο Στάλιν κρατά ένα μαχαίρι και μια αξίνα, βαμμένη κόκκινη -- αλληγορία για τη δολοφονία του Τρότσκι. Ο Χίτλερ δείχνει τον Στάλιν για να δικαιολογήσει την εξαπόλυση της ναζιστικής βαρβαρότητας, ενώ ο «πρακτικός» Μουσολίνι κρατά ένα μπαλτά. Κάτω από τον Στάλιν διασταυρώνονται οι λέξεις GPU και Gestapo. O Τσάρλι Τσάπλιν εμφανίζεται πάνω από έναν πεσμένο στρατιώτη -- αναφορά στον «Μεγάλο Δικτάτορα». Αριστερά, κάτω από τη σβάστικα ο Χίμλερ, στον οποίο έχουν δοθεί όμως και γνωρίσματα αμερικανού ανθρώπου των μήντια.

Μια επιδημία τρέλας είχε εξαπλωθεί στη χώρα. Την αισθάνθηκα σε δύο ξεχωριστές, φαινομενικά άσχετες περιπτώσεις.

Μια νύχτα ο Μίντσενμπεργκ, μερικοί άλλοι φίλοι και εγώ μεταμφιεστήκαμε και, με πλαστά πιστοποιητικά, παρακολουθήσαμε την πιο εκπληκτική τελετή που έχω δει ποτέ. Πραγματοποιήθηκε στο δάσος του Γκρούνβαλντ, κοντά στο Βερολίνο.

Πίσω από μια συστάδα δέντρων, στη μέση του δάσους, εμφανίστηκε μια παράξενη πομπή. Οι πορευόμενοι άνδρες και γυναίκες φορούσαν λευκούς χιτώνες και στεφάνια από ιξό, το τελετουργικό φυτό των δρυίδων. Στα χέρια τους κρατούσαν πράσινα κλαδιά. Ο ρυθμός τους ήταν αργός και τελετουργικός. Πίσω τους, τέσσερις άνδρες μετέφεραν έναν αρχαϊκό θρόνο στον οποίο καθόταν ένας άνθρωπος που αναπαριστούσε το θεό του πολέμου, τον Βόταν. Ο άνθρωπος αυτός δεν ήταν άλλος από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον Πάουλ φον Χίντεμπουργκ! Ντυμένος με αρχαία ενδυμασία, ο Χίντεμπουργκ ύψωσε μια λόγχη στην οποία ήταν χαραγμένα δήθεν μαγικά γράμματα του ρουνικού αλφάβητου. Το κοινό, εξήγησε ο Μίντσενμπεργκ, εκλάμβανε τον Χίντεμπουργκ ως μετενσάρκωση του Βόταν. Πίσω από τον Χίντεμπουργκ εμφανίστηκε ένας άλλος θρόνος, τον οποίο κατείχε ο Στρατάρχης Λούντεντορφ, ο οποίος εκπροσωπούσε τον θεό του κεραυνού, Τορ. Πίσω από τον «θεό» συνωστιζόταν ένας συρμός πιστών που αποτελούνταν από διακεκριμένους χημικούς, μαθηματικούς, βιολόγους, φυσικούς και φιλοσόφους. Όλα τα πεδία της γερμανικής «κουλτούρας» εκπροσωπήθηκε στο Γκρούνβαλντ εκείνο το βράδυ.