Οι σφαίρες που θα σταματήσουν την κρίση

ΠΗΓΗ: Banks' News

Στα τέσσερα χρόνια που μεσολάβησαν από την έναρξη της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης, έγινε σαφές ότι τα μεγαλύτερα ελλείμματα δεν αφορούν την πίστωση αλλά την αξιοπιστία. Οι αγορές μπορούν κάλλιστα να προσαρμοστούν στη συρρίκνωση της παγκόσμιας ανάπτυξης, αλλά δεν είναι δυνατό να τα βγάλουν πέρα με την όλο και μεγαλύτερη απώλεια εμπιστοσύνης στις πολιτικές ηγεσίες και με την αυξανόμενη αίσθηση ότι οι οικονομικοί και πολιτικοί αξιωματούχοι που λαμβάνουν τις αποφάσεις δεν έχουν καμία επαφή με την πραγματικότητα. Τι πρέπει, επομένως, να γίνει για να ξεφύγουμε από το χείλος του γκρεμού;

Η επικείμενη μεγαλη ...ύφεση

Πηγή: Sofokleous 10

Το πρώτο ήμισυ του 2011 παρακολουθήσαμε την επιβράδυνση των ρυθμών ανάπτυξης – αν  όχι και μια ξεκάθαρη συστολή – στις  προηγμένες οικονομίες. Οι αισιόδοξοι έτειναν να την θεωρούν ήπια και προσωρινή. Όμως η πλάνη τους διαψεύστηκε. Ακόμα και πριν τον πανικό που ξέσπασε την περασμένη βδομάδα, οι ΗΠΑ και οι άλλες προηγμένες οικονομίες κατευθύνονταν ολοταχώς προς μια δεύτερη σοβαρή κάμψη.  

Τα πρόσφατα οικονομικά στοιχεία της Αμερικής ήταν φριχτά: ελάχιστες οι νέες θέσεις απασχόλησης, αναιμική ανάπτυξη, στασιμότητα της κατανάλωσης και της βιομηχανικής παραγωγής. Η αγορά ακινήτων παρέμενε υπό πίεση. Το καταναλωτικό, το επιχειρηματικό και το επενδυτικό αίσθημα κινούνταν πτωτικά και τώρα θα πέσουν κι άλλο.

Νόμιμη και παράνομη λεηλασία

ΠΗΓΗ: Το Ποντίκι

Του Σταύρου Χριστακόπουλου

Το γκρέμισμα των διεθνών αγορών συνεχίζεται παρά τα μικρά διαλείμματα. Ομοίως και της ελληνικής. Πλέον στο κάδρο της κρίσης χρέους έχει εισέλθει για τα καλά και η Γαλλία και όλα δείχνουν ότι, σε συνδυασμό με κάποιες πολύ πρώιμες ανησυχητικές ενδείξεις για τα CDS της Γερμανίας, η κρίση οδεύει με ταχύ ρυθμό για την καρδιά της ευρωζώνης. Όσοι το έλεγαν αυτό πριν από μήνες θεωρούνταν... τρελοί και καταστροφολόγοι.

Σήμερα όμως όλα είναι πολύ διαφορετικά. Εκτός από τα ομόλογα, και τράπεζες της ευρωζώνης κάνουν θεαματικά μακροβούτια ενώ οι κρίσεις πανικού δεν παρατηρούνται μόνο στα χρηματιστήρια, αλλά και στα προεδρικά και πρωθυπουργικά μέγαρα.

Όλα δείχνουν ότι οι μύθοι – περί ευημερίας κυρίως – πάνω στους οποίους βασίστηκε η περίφημη ευρωπαϊκή ενοποίηση τώρα κλυδωνίζονται και μαζί τους αμφισβητούνται εκ βάθρων όλες οι μεγάλες ευρωπαϊκές επιλογές.

Έχει όραμα η αριστερά για το μέλλον, ή είμαστε με την αριστερά του "no future";

Πηγή:Βαθύ Κόκκινο
του ciaoant1
 "Ιστορικές μέρες" με την εξέγερση στην Αγγλία - και δεν είναι τυχαίο που η άρχουσα τάξη, σε διεθνές επίπεδο, την "παίζει" ως πρώτο θέμα στα "δελτία ειδήσεων" της, τοποθετώντας την πάνω και από τις οικονομικές εξελίξεις.

Νομίζω ότι και αυτοί αντιλαμβάνονται την ιστορική σπουδαιότητα του να ξεσπά τόση συσσωρευμένη οργή σε ένα από τα πιο σημαντικά καπιταλιστικά κέντρα παγκοσμίως (και όχι σε "περιφερειακά" σημεία όπως μέχρι τώρα).

Βέβαια, η οργή αυτή που ξεσπά είναι "τυφλή", και αυτό υποδηλώνει ανωριμότητα -> οι εξεγερμένοι αυτοί δεν είναι σε καμία περίπτωση έτοιμοι να κυβερνήσουν, και άρα θα κυβερνηθούν, εύκολα ή δύσκολα, από κάποιον άλλο. Και αν τυχόν ούτε η άρχουσα τάξη είναι ικανή να κυβερνήσει, αν δηλαδή και η εργατική και η αστική τάξη είναι και οι δύο ανίκανες να επιβάλλουν την εξουσία τους, τότε η μοναδική δυνατή μορφή διακυβέρνησης είναι η "Αυτοκρατορία", όπως έλεγε και ο Μαρξ.

Ζέζα Ζήκου: O γραικυλισμός του πρωθυπουργού παίρνει διαστάσεις τραγωδίας για τη χώρα…

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Επίκαιρα: 4/08/2011
(via Kavvathas)

της Ζ. Ζήκου

Ξεκινώ αυτή την ανάλυση υπενθυμίζοντας ότι οι Έλληνες, από την…

επαύριον της εθνικής ανεξαρτησίας και της συγκροτήσεως του κράτους, συνέστησαν τρία κόμματα με τις επωνυμίες αγγλικό, γαλλικό, ρωσικό. O γραικυλισμός, λοιπόν, είναι ενδημικό φαινόμενο της πολιτικής μας ζωής! Ωστόσο, ο γραικυλισμός αυτού του πρωθυπουργού –στους γνωστούς κύκλους υπερεθνικής εξουσίας που δυναστεύουν την πολιτική και την οικονομίας της χώρας μας– παίρνει διαστάσεις τραγωδίας…

Αν κάτι μπορεί να εξευτελίζει την Ελλάδα είναι η ανεπάρκεια που εξακολουθεί να καταλογίζει όχι μόνο στους βουλευτές, αλλά και στους υπουργούς της κυβέρνησής του ο Γιώργος Παπανδρέου. Ειδικά ο Τζόζεφ Στίγκλιτς, φίλος και σύμβουλος του πρωθυπουργού, βρίσκεται πίσω από τις κρισιμότερες διαπραγματεύσεις της χώρας. Στις διαπραγματεύσεις της πρόσφατης Συνόδου Κορυφής των Βρυξελλών, εκτός του Στίγκλιτς, παρείχαν συμβουλές οι οικονομολόγοι Τζέφρι Σακς, Ρίτσαρντ Πάρκερ και ο Τούρκος Κεμάλ Ντερβίς. Όμως ο Στίγκλιτς ήταν αυτός που καθοδήγησε τον πρωθυπουργό για το πώς θα διαπραγματευτεί. Και αναρωτιέται, δικαίως, ο λαός: «Ποιος κυβερνά αυτό τον τόπο;».