Τετάρτη 11 Μαΐου 2011
Κάποιος... να αναδιαπραγματευθεί τη σωτηρία μας
ZEZA ZHKOY
Η πίεση προς την ελληνική κυβέρνηση να προχωρήσει σε «ταχεία αναδιάρθρωση δανείων και χρεών» έχει πάρει τον χαρακτήρα διεθνούς εκστρατείας. Ομως, ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου, που διαπραγματεύτηκε πολιτικά τους όρους του Μνημονίου Νο 1, απέτυχε οικτρά. Η αποτυχία του έχει μεταφέρει όλο το κοινωνικό και οικονομικό βάρος της προσαρμογής στον ιδιωτικό τομέα, ο οποίος ευλόγως καταρρέει. Ο Αλέκος Παπαδόπουλος έχει ήδη επισημάνει ότι το Μνημόνιο είναι το φύλλο συκής του διεθνούς οικονομικού ελέγχου στον οποίο βρίσκεται η χώρα. Και αυτό πρέπει να ανατραπεί.
Με πιάνει απελπισία όσο σκέπτομαι τη χθεσινή δήλωση του Ολι Ρεν ότι ένα νέο σχέδιο για βοήθεια στην Ελλάδα είναι «στο στάδιο της προετοιμασίας». Ο κομισάριος της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αρμόδιος για τα Οικονομικά, Ολι Ρεν, σε συνέντευξη Τύπου στο Στρασβούργο, επιβεβαίωσε ότι βρίσκονται σε εξέλιξη διαβουλεύσεις για την παροχή «επιπλέον βοήθειας» στην Αθήνα. Και τόνισε ότι είναι «πολύ νωρίς» για να πούμε τι είδους πρόσθετη ενίσχυση μπορεί να χρειάζεται η Ελλάδα, καθώς οι εμπειρογνώμονες της Ε. Ε. και του ΔΝΤ δεν έχουν ακόμη τελειώσει την αποστολή τους στην Αθήνα για να εκτιμήσουν το εύρος των προβλημάτων. Δηλαδή, ο κ. Παπακωνσταντίνου διαπραγματεύεται ένα νέο Μνημόνιο.
Τα επόμενα επεισόδια στο ελληνικό δράμα …
Πηγή: Ακτιβιστής
Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου *
Έχω νέα από μάλλον καλές ευρωπαϊκές «πηγές» στο ζήτημα του οικονομικού δράματος της χώρας μας, όπως το αποκαλούν πλέον οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης στη Γερμανία, στην Αυστρία, στην Ολλανδία, στη Μ. Βρετανία, στη Σουηδία και ίσως και αλλού. Παρότι το ζήτημα έχει αρχίσει και κουράζει ακόμη και τους επαγγελματίες στην πολιτική ή οικονομική ανάλυση, είπα να το «ξεσκονίσω» λιγάκι για να δώσω το στίγμα της εξέλιξης του ζητήματος αυτήν την στιγμή.
Και αυτό μετά την πρωινή ψυχρολουσία, όταν ανοίγοντας τα μάτια μου αντίκρισα τον τίτλο στην DAGENS NYHETER: «Grekiskt drama». Με τίτλο στο σαλόνι: «Η Ελλάδα τρομάζει και πάλι την Ευρώπη». Και σ’ αυτό το δημοσίευμα, όπως και σε αρκετά άλλα στην Βόρειο και Κεντρική Ευρώπη, εκφράζεται η αγωνία για το τι θα μπορούσε να προκύψει από μια ενδεχόμενη έξοδο της χώρας από την ΟΝΕ μετά από εγκατάλειψη του ευρώ. Σχεδόν σε όλα τα σχετικά δημοσιεύματα υπάρχει η βεβαιότητα ότι η Ελλάδα δεν θα εγκαταλείψει τελικά την ευρωζώνη, καθώς οι πλέον διστακτικές χώρες-μέλη της θα ενδώσουν προσφέροντας μια ακόμη ανάσα με την βελτίωση καταρχήν των όρων αποπληρωμής του δανείου της τρόικας και με την πιθανή πρόσθεση ενός ακόμη ποσού από το ΔΝΤ.
"Μπάτσοι σκοτώνουν(!) για μία κάμερα"
Συνηθίσαμε να ζούμε, να καταναλώνουμε και να αναπαράγουμε το ψέμα. Έχει γίνει δεύτερη φύση μας, σε σημείο που, όταν μαθαίνουμε την αλήθεια, στην καλύτερη περίπτωση να αδιαφορούμε και στη χειρότερη να την αμφισβητούμε. Ένα αθώο ψεματάκι, μία παρανόηση ή ακόμη κι ένα στερεότυπο που μεταφέρεται από στόμα σε στόμα, όταν αναπαράγεται συνειδητά ή ασυνείδητα στο χαρτί της εφημερίδας και το γυαλί της τηλεόρασης παύει να είναι αθώο. Είδικα όταν η "παρεξήγηση" είναι απολύτως συνειδητή και καταλαμβάνει θέση εξωφύλλου ή πρώτου θέματος ειδήσεων, τότε έχουμε να κάνουμε με προμελετημένο έγκλημα.
Ο προβοκατόρικος τίτλος του κειμένου αυτό ακριβώς το έγκλημα θέλει να τονίσει...
Ο προβοκατόρικος τίτλος του κειμένου αυτό ακριβώς το έγκλημα θέλει να τονίσει...
Αlan Cibils: «Ξεφορτωθείτε το ΔΝΤ!»
Πηγή: TVXS
Ο Αργεντινός οικονομολόγος και ερευνητής του Κέντρου Οικονομικής και Πολιτικής Έρευνας, Alan Cibils μιλά για τις ομοιότητες της οικονομικής κατάστασης της Ελλάδας με τη χώρα του και προτείνει στους Έλληνες έναν εναλλακτικό δρόμο εξόδου από την κρίση. Όσο αργούν οι Έλληνες να ξεφορτωθούν το ΔΝΤ και να σταματήσουν την αποπληρωμή του χρέους, τα πράγματα θα χειροτερεύουν, τονίζει στο tvxs.gr.
Ο Alan Cibils βρέθηκε στην Αθήνα για το Διεθνές Συνέδριο για το Χρέος που πραγματοποιήθηκε στις 6/7/8 Μαΐου και στηρίζει την Πρωτοβουλία για τον Λογιστικό Έλεγχο του ελληνικού χρέους. Θεωρεί πως η Ελλάδα του 2011 μοιάζει σε πολλά σημεία με την Αργεντινή στο τέλος της δεκαετίας του 1990. Και αυτό είναι ένα στοιχείο που μπορεί να εκμεταλλευθεί η χώρα, μιας και μπορεί να μάθει από την εμπειρία της άγριας οικονομικής κρίσης αλλά και της λύσης που επέλεξε η Αργεντινή. Με λίγα λόγια, η λύση που προτείνει ο καθηγητής δεν είναι άλλη από την στάση αποπληρωμής του δημόσιου χρέους όσο το δυνατόν γρηγορότερα και το «ξεφόρτωμα» του ΔΝΤ.
Ουσιαστικά, ο κ. Cibils προειδοποιεί ότι η λύση του ΔΝΤ το μόνο που θα πετύχει είναι να βαθύνει την κρίση και να δυσκολέψει την εποχή μετά τη στάση πληρωμής, διότι η αδυναμία πληρωμής του χρέους θα έρθει ούτως ή άλλως, όπως εκτιμά. Όσον αφορά την κινδυνολογία για τις αρνητικές συνέπειες που μπορεί να έχει μια «άρνηση» στο ΔΝΤ και τις προτάσεις του, ο Alan Cibils ζυγίζει τα πράγματα και αποφαίνεται πως στην Αργεντινή οι συνέπειες ήταν εν τέλει θετικές. Αυτό που χρειάζεται οπωσδήποτε η Ελλάδα είναι το σπάσιμο του φαύλου κύκλου των δανείων και των μέτρων λιτότητας, όπως επισημαίνει.
Το σκανδαλώδες κόστος της «Μεγάλης Ιδέας» του 2004
Πηγή: SportDay 5/5/2011 και στο Αριστερό Βήμα
του Δ. Ελευθεράτου
«Μπαμπάκο, μου δίνεις ένα πενηντάρικο;», ρωτάει το Κολλητήρι. Ο Καραγκιόζης γουρλώνει τα μάτια. «Πενηντάρικο; Ξέρεις βρε πώς βγαίνει σήμερα το τριαντάρικο; Δεν ντρέπεσαι να μου ζητάς, σε τέτοιους καιρούς, εικοσάρικο; Τέλος πάντων, πάρε ένα τάλιρο». Και του δίνει δίφραγκο.
Φανταστείτε αντί του χαρτζιλικιού κανονικό μισθό. Βάλτε στη θέση του Κολλητηριού τον «άγνωστο» Έλληνα εργαζόμενο. Φανταστείτε στο ρόλο του Καραγκιόζη την κυβέρνηση του Γ. Α. Παπανδρέου- ναι, ξέρω, τέτοια προσβολή δεν την αξίζει η θρυλική λαϊκή φιγούρα, αλλά είναι ένας απλός παραλληλισμός. Αν, όμως, αυτή η κατιούσα έχει γίνει σήμα κατατεθέν της καταθλιπτικής Ελλάδας του Μνημονίου, το κόστος του «ορόσημου» της «ισχυρής Ελλάδας» (τη θυμάστε την έκφραση;), δηλαδή των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, επί πολλά χρόνια ήταν μια διαρκής ανοδική «αναδιάρθρωση».
Πριν από τους Αγώνες οι προϋπολογισμοί αναπροσαρμόζονταν, με τρόπο που σε έκανε να αναρωτιέσαι μήπως τα δισεκατομμύρια ευρώ είναι ...στραγάλια. Στα μεθεόρτια,το ερώτημα «πόσα στα αλήθεια πληρώσαμε;» ηχούσε φιλολογικό ή δευτερεύον στα αφτιά των περισσότερων- κάτι σαν «εμμονή» των λίγων «αιρετικών» που νωρίτερα είχαν αντιταχθεί στην ανάληψη των Αγώνων εκ μέρους της Αθήνας. Τότε, στα μεθεόρτια, μέσα στη γενική ευφορία...
«Μπαμπάκο, μου δίνεις ένα πενηντάρικο;», ρωτάει το Κολλητήρι. Ο Καραγκιόζης γουρλώνει τα μάτια. «Πενηντάρικο; Ξέρεις βρε πώς βγαίνει σήμερα το τριαντάρικο; Δεν ντρέπεσαι να μου ζητάς, σε τέτοιους καιρούς, εικοσάρικο; Τέλος πάντων, πάρε ένα τάλιρο». Και του δίνει δίφραγκο.
Φανταστείτε αντί του χαρτζιλικιού κανονικό μισθό. Βάλτε στη θέση του Κολλητηριού τον «άγνωστο» Έλληνα εργαζόμενο. Φανταστείτε στο ρόλο του Καραγκιόζη την κυβέρνηση του Γ. Α. Παπανδρέου- ναι, ξέρω, τέτοια προσβολή δεν την αξίζει η θρυλική λαϊκή φιγούρα, αλλά είναι ένας απλός παραλληλισμός. Αν, όμως, αυτή η κατιούσα έχει γίνει σήμα κατατεθέν της καταθλιπτικής Ελλάδας του Μνημονίου, το κόστος του «ορόσημου» της «ισχυρής Ελλάδας» (τη θυμάστε την έκφραση;), δηλαδή των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, επί πολλά χρόνια ήταν μια διαρκής ανοδική «αναδιάρθρωση».
Πριν από τους Αγώνες οι προϋπολογισμοί αναπροσαρμόζονταν, με τρόπο που σε έκανε να αναρωτιέσαι μήπως τα δισεκατομμύρια ευρώ είναι ...στραγάλια. Στα μεθεόρτια,το ερώτημα «πόσα στα αλήθεια πληρώσαμε;» ηχούσε φιλολογικό ή δευτερεύον στα αφτιά των περισσότερων- κάτι σαν «εμμονή» των λίγων «αιρετικών» που νωρίτερα είχαν αντιταχθεί στην ανάληψη των Αγώνων εκ μέρους της Αθήνας. Τότε, στα μεθεόρτια, μέσα στη γενική ευφορία...
Please show solidarity
E.
Hi everyone. I feel like describing a very strong experience I had today. I was driving along a road in suburban Athens when I hit a sudden traffic jam. What had happened was no accident. It was deliberate. Someone had deliberately decided to crush the weakest. And they were out there, quietly protesting.
A special school for mentally disabled children, (or rather, yet another school for mentally disabled children) is being starved of funds and is about to close. The teachers, parents and students were holding a dignified protest that didnt block traffic, it just slowed it down long enough so that every car got a leaflet explaining the situation. As we were driving slowly, listening to the subdued music of the protest and realising what is going on in our country, Ilias next to me said "I feel like crying". I was already weeping my eyes out, as calm as I could, so as not to upset my kids.