Δευτέρα 28 Μαρτίου 2011

Europe needs debt relief, not decades of austerity



Πηγή: Guardian (28/3/2011)
της Ηeather Stewart
From Donegal to the Algarve, to the streets of Athens, voters onEurope's "periphery", as economists dismissively call it, are slowly waking up to a sobering truth – they face years of austerity, yet wage cuts, job losses and crumbling public services will not extricate them from financial crisis. In fact, by driving their economies into an ever deeper slump, it may even make things worse. The pain could just bring more pain.
Paul Krugman, the US Nobel prize-winning economist, calls it "the austerity delusion". As Ed Miliband said of the coalition's austerity policies last week: "It's hurting, but it's not working."
The Irish would certainly agree with that – Dublin has been widely praised for its draconian spending cuts, but the latest official figures, released on Thursday, showed that the economy has now been in recession for three years. Domestic demand is 27% lower than duringIreland's Celtic Tiger heyday. Investment is down by 60%, exports are falling, and, as any cash-strapped homeowner could tell you, when your income shrinks, it gets harder to service your debts.
This "debt trap" is familiar to campaigners who spent years fighting for the cancellation of Africa's multibillion-pound loans from the west. Millions of taxpayers in wealthy countries were moved to sign petitions and march on their capitals as part of the Jubilee 2000 movement.

Το αθέατο τέλος ενός χειμώνα





ΠΗΓΗ: Εποχή,  25/3/2011
«Όταν ο εχθρός προελαύνει, υποχωρώ. Όταν ο εχθρός ξαποσταίνει, τον παρενοχλώ. Όταν ο εχθρός εξαντλείται, τον σφυροκοπώ. Όταν ο εχθρός υποχωρεί, τον καταδιώκω».
Μάο

Σε περιόδους κρίσης συμβαίνει η στιγμή μιας μεγάλης καμπής να μη σημαδεύεται από ένα εντυπωσιακό γεγονός αλλά περισσότερο από τη συσσώρευση πολλών μικρών, από την ανάδυση στην επιφάνεια σχετικά υπόγειων διαδικασιών και τάσεων. Και τότε αρχίζει και γίνεται συνείδηση ότι τα πράγματα έχουν πλέον μπει σε μια διαφορετική τροχιά. Κάτι τέτοιο φαίνεται να συμβαίνει με την τροπή που αρχίζει και παίρνει η ελληνική κρίση. Κάτι που ίσως δείχνει ότι δεν τελειώνει μόνο ο χειμώνας ως εποχή του έτους αλλά και ως φάση της πολιτικο-κοινωνικής σύγκρουσης που άρχισε με την επιβολή του Μνημόνιο.

Για να το πούμε με δυό λόγια: μέχρι τον προηγούμενο μήνα, ο χρόνος λειτουργούσε υπέρ της κυβέρνησης. Τα μέτρα περνούσαν, με περιορισμένες, ίσως και κάτω του αναμενόμενου, απώλειες και αντιδράσεις. Η κατάσταση δεν ήταν εύκολη αλλά παρέμενε υπό έλεγχο. Αυτός ακριβώς ο έλεγχος είναι που φαίνεται να έχει πλέον χαθεί. Εδώ και μερικές βδομάδες γίνεται όλο και πιο εμφανές ότι η κυβέρνηση και τα εσωτερικά και διεθνή της στηρίγματα προσπαθούν κυρίως να κερδίσουν χρόνο. Που σημαίνει ότι έχουν χάσει τον έλεγχό του. Δεν έχουν βέβαια ηττηθεί, κάθε άλλο, αλλά στενεύουν τα περιθώρια πρωτοβουλιών που διαθέτουν. Εν τέλει, όποιος χάνει τον έλεγχο του χρόνου χάνει και τον πόλεμο.

Όπου υπάρχουν δάνεια, μέσα!


  photo: www.bleeps.gr
 
Πηγή: ΑΥΓΗ
27/03/2011
Βρυξέλλες. Μόλις για έναν χρόνο επαρκούν ακόμη οι πόροι των 110 δισ. ευρώ (80 από την Ένωση και 30 περίπου από το ΔΝΤ) για να κρατήσουν το κεφάλι της Ελλάδας έξω από την ταραγμένη θάλασσα της κρίσης του δημόσιου χρέους της. Σε 12-13 μήνες από τώρα «δεν θα υπάρχει ευρώ τσακιστό» από αυτά τα δάνεια για τη στήριξη της ελληνικής οικονομίας, χωρίς να φαίνεται παράλληλα κάποιο φως στο τούνελ κι έχοντας αποκλείσει κατηγορηματικά κάθε ιδέα προσφυγής της στις αγορές για την τοποθέτηση των ομολόγων της. Κι αυτό είναι είδηση που βγήκε ως «παράπλευρη απώλεια» σε προχθεσινή off the record ενημέρωση στελεχών της Κομισιόν σε λίγους ανταποκριτές με θέμα τα προβλήματα που θα πρέπει ν αντιμετωπίσουν οι “27” εξαιτίας της κρίσης στην Πορτογαλία και την Ιρλανδία. “Ένας χρόνος και πολύ σας είναι” ήταν η απάντηση από τεχνοκράτη της Κομισιόν σε ερώτησή μας.

ΤΟ ΠΕΙΡΑΜΑ ΤΗΣ ΑΡΓΕΤΙΝΗΣ: ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ΤΟΥ ΕΞΑΝΤΑ

Το Δεκέμβριο του 2001 στο Μπουένος Άιρες, μεγάλες λαϊκές μάζες κατευθύνονται προς την ιστορική πλατεία «Πλάσα δε Μάγιο.» Η Αργεντινή μία από τις πλουσιότερες οικονομίες στο παρελθόν, έχει χρεοκοπήσει. Η κυβέρνηση έχει παραιτηθεί και ο Πρόεδρος της Αργεντινής Φερνάντο Δε Λα Ρούα διαφεύγει από το Προεδρικό Μέγαρο με ελικόπτερο μέσα στη θύελλα του οργισμένου λαού που συγκρουόταν με την αστυνομία, έσπαγε τράπεζες, λεηλατούσε σούπερ μάρκετ και φώναζε μαζικά «Να φύγουν όλοι!». Η κοινωνική έκρηξη του 2001, ήταν το τέλος ενός νεοφιλελεύθερου οικονομικού μοντέλου διάρκειας 10 ετών και άφησε πίσω της 35 νεκρούς (δολοφονημένους από την αστυνομία και τους ιδιωτικούς φρουρούς των τραπεζών), 30.000 παράπλευρες απώλειες (ανθρώπους που αυτοκτόνησαν, η υπέστησαν καρδιακά και εγκεφαλικά επεισόδια), και περίπου 20.000.000 ανθρώπους (πάνω από το μισό του πληθυσμού) βουτηγμένους στην φτώχεια και τη μιζέρια.

ΤΡΑΠΕΖΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ



ΠΗΓΗ: ΙSKRA
του Θ. Καρτερού
Όταν τον Οκτώβρη του 2008 ο Καραμανλής έδωσε τα πρώτα 28 δις ευρώ στις τράπεζες, ο Παπανδρέου παρέδωσε στη Βουλή μαθήματα σοσιαλιστικής μαχητικότητας. «Με τα λεφτά του ελληνικού λαού και χωρίς εγγυήσεις στηρίζετε τους μεγαλομετόχους και όχι το τραπεζικό σύστημα», είπε. Και δεν έμεινε εκεί: «Δεν θα αφήσουμε να πληρώσει την κρίση η ελληνική οικογένεια και η ελληνική επιχείρηση» συνέχισε και κατάγγειλε την πολιτική της κυβέρνησης που «εξάντλησε την ελληνική οικογένεια, δημιούργησε περιβάλλον ασφυξίας στις επιχειρήσεις και οδήγησε τον ανταγωνισμό στο ναδίρ». Εσείς οι νεοφιλελεύθεροι φέρατε την κρίση, εμείς οι σοσιαλιστές θα φέρουμε τη λύση, ήταν η κατάληξή του, προαναγγέλλοντας μια νέα κοινωνική συμφωνία, που θα εξασφάλιζε πρώτα τους μη έχοντες και όχι τους κερδοσκόπους.

ΜΕΓΑΛΕΙΩΔΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΣΤΗΝ ΑΓΓΛΙΑ!



ΠΑΝΩ ΑΠΟ 500.000 ΟΙ ΔΙΑΔΗΛΩΤΕΣ ΣΤΟ ΛΟΝΔΙΝΟ!
ΑΡΧΗ ΜΕΓΑΛΩΝ ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΕΞΕΓΕΡΣΕΩΝ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ!
ΠΗΓΗ: ΙΣΚΡΑ
Εντυπωσιακών διαστάσεων είναι η κινητοποίηση των εργατικών συνδικάτων στο Λονδίνο, κατά μέτρων λιτότητας των περικοπών στις κοινωνικές παροχές που προωθεί η κυβέρνηση. Αιχμή της κινητοποίησης το ''χτύπημα'' των Δημοσίων υπηρεσιών και οι περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες. Η κινητοποίηση αυτή είναι η μεγαλύτερη εργατική κινητοποίηση των τελευταίων χρόνων στη χώρα, γεγονός που αναδεικνύει την ριζοσπαστικοποίηση μεγάλου μέρους της εργατικής τάξης στην Αγγλία και όχι μόνο.
Φαίνεται ότι οι αντεργατικές πολιτικές που υλοποιούνται στην Ευρωπαϊκή Ένωση ξεσηκώνουν κύμα αντιδράσεων σε όλες τις χώρες και οι εργατικές διαδηλώσεις και απεργίες, παίρνουν τα χαρακτηριστικά της εξέγερσης, απέναντι στην ισοπέδωση των εργατικών κατακτήσεων που προωθεί το κεφάλαιο. 
Οι εργατική εξέγερση στη Αγγλία αλλά και οι κινητοποιήσεις σε χώρες όπως στην Ελλάδα την Πορτογαλία την Ιρλανδία, μπορούν να οδηγήσουν σε ένα ντόμινο εργατικών εξεγέρσεων που θα αγκαλιάσει ολόκληρη την Ευρώπη και θα ανοίξει το δρόμο για προοδευτικές λύσεις και την Σοσιαλιστική προοπτική.