Αναπόφευκτη η αναδιάρθρωση χρεών της Ελλάδας

ΠΗΓΗ: euro2day

by Anousha Sakoui και David Oakley 

Για κάποιους αναλυτές η προοπτική αναδιάρθρωσης των χρεών για κάποιο από τα υπερχρεωμένα μέλη της ευρωζώνης αποτελεί πλέον βεβαιότητα, όπως ο θάνατος και η φορολογία. 

Με την Πορτογαλία να βρίσκεται στο επίκεντρο της προσοχής των κερδοσκοπικών κινήσεων ως η επόμενη χώρα που θα ζήτησει στήριξη και τις αγορές να στοιχηματίζουν ότι η Ελλάδαθα οδηγηθεί σε χρεοκοπία μέσα στα επόμενα πέντε χρόνια, τα ερωτήματα που τίθενται είναι πού, πότε και πώς θα προκύψει αναδιάρθρωση χρεών. 

Ο φόβος των ζημιών και η αβεβαιότητα ως προς το πώς θα διεξάγονται μελλοντικά οι κρατικές στηρίξεις είναι οι βασικοί παράγοντες που οδηγούν υψηλότερα τις αποδόσεις των ομολόγων ορισμένων μελών της ευρωζώνης. Οι αναλυτές εκτιμούν ότι, παρά το πακέτο στήριξης των 110 δισ. ευρώ τον Μάιο προς την Ελλάδα, η χώρα πιθανότατα θα είναι το πρώτο μέλος της ευρωζώνης που θα αναγκαστεί να επαναδιαπραγματευτεί τις πληρωμές των χρεών της.

"Η Ελλάδα έχει χρεοκοπήσει και πρέπει να αναδιαρθρώσει τα χρέη της", δήλωσε ο κ. Nick Firoozye, αναλυτής της Nomura, και συμπλήρωσε: "Όσο ταχύτερα γίνει αυτό, τόσο γρηγορότερα θα επιλυθεί η κρίση". 

Roubini: Καταστροφική η στρατηγική λιτότητας

ΠΗΓΗ: euro2day

Η Ευρώπη πρέπει να αναλάβει αμέσως δράση προκειμένου να αποφύγει καταστροφικές επιπτώσεις, δήλωσε ο γνωστός οικονομολόγος κ. Nouriel Roubini σε συνέντευξή του στο γερμανικό περιοδικό "Spiegel", με την οποία καλεί την κυβέρνηση του Βερολίνου να εγκαταλείψει τη στρατηγική λιτότητας που επιβάλλει στην ευρωζώνη. 

Ο κ. Roubini εκτιμά ότι, παρά τις ενστάσεις των Γερμανών φορολογουμένων, το Βερολίνο πρέπει να στηρίξει περισσότερο την υπεράσπιση του ευρώ, επιτρέποντας παράλληλα στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να προχωρήσει σε χαλάρωση της νομισματικής της πολιτικής, όπως -σωστά κατά την άποψή του- πράττει και η Fed. Ως προς την Ελλάδα, θεωρεί ότι η αναδιάρθρωση χρέους είναι αναπόφευκτη. 

Οι αρσιμπαρίστες της Εθνικής

ΠΗΓΗ: Καθημερινή

Tου Παντελη Μπουκαλα Για τα διόδια γκρινιάζαμε από χρόνια. Για την υψηλή συχνότητα με την οποία φυτεύονται στο εθνικό δίκτυο, για το ύψος του αντιτίμου, για το γεγονός ότι πληρώναμε για δρόμους που παρέμεναν σκοτώστρες ή προπληρώναμε για άλλους που θα κατασκευάζονταν κάποτε κάπου αλλού, γινόμασταν, δηλαδή, αθέλητοι χρηματοδότες της «ανάπτυξης» άπληστων ιδιωτικών κορβανάδων. Και γκρινιάζαμε ο καθένας μόνος του, μετρώντας τα ψιλά μας, ή στην παρέα μας. Το παράπονο όμως έσβηνε γρήγορα, επειδή δεν έσμιγε με των άλλων, των αγνώστων, ώστε να αποκτήσει όγκο, βαρύτητα, συνέχεια και να έχει κάποια ελπίδα ότι θα ακουστεί από μια πολιτεία που μοίραζε και μοιράζει τα δημόσια έργα με βάση τους νόμους της αγοράς, ο εστί μεθερμηνευόμενον, τους νόμους της διαπλοκής. Αντιμετωπίζαμε, δηλαδή, την ιδιωτικοποίηση του εθνικού δικτύου όπως ακριβώς την ιδιωτικοποίηση των δημοσίων παραλιών, που με μια περίφραξη κι ένα ακριβό εισιτήριο «αναβαθμίζονται» σε «πλαζ» · μουτρώναμε και περιμέναμε να αναλάβει δράση, ανθ’ ημών, κάποιο κόμμα ή δήμαρχος, την ώρα μάλιστα που συνεχίζαμε το τροπάριο πως «όλοι οι πολιτικοί ίδιοι είναι, κι όλοι οι δήμαρχοι». Κι επειδή στην πολιτική, πέρα από τις κινούσες ιδέες, χρειάζεται κι ένας υλικός λόγος για να αναπτυχθούν αγώνες, όταν κλονίστηκε η υλική μας βάση, ατομική και συλλογική, όταν το τρίευρο έφτασε να μετράει σαν κάτι περισσότερο από φιλοδώρημα, η διάχυτη μεμψιμοιρία έγινε διαμαρτυρία και μάλιστα όλο και περισσότερο μαζική και οργανωμένη. Ο αρχικός αυθορμητισμός έδωσε τη θέση του στον διαδικτυακό συντονισμό κι αυτό που έμοιαζε ακίνδυνο παιχνίδι έγινε ρεύμα, ιδίως σε όσες περιοχές πλήττονται περισσότερο από το κόστος των διοδίων. Η κυβέρνηση, με ευήκοο πάντοτε ους, ανταποκρίθηκε αμέσως: αποφασίζοντας ό, τι της υπαγόρευσαν οι κοινοπραξίες, αύξησε αφ’ ενός τις μπάρες ανά την Ελλάδα, αφ’ ετέρου την τιμή του «διαβατηρίου». Λογικό. Αφού απολαμβάνουμε την υψηλότερη τιμή της βενζίνης πανευρωπαϊκά, πρέπει να έχουμε και τα ακριβότερα διόδια. Στο κάτω κάτω, έχουμε και τους καλύτερους δρόμους και τα λιγότερα τροχαία, ακριβώς επειδή οι δρόμοι μας είναι μια χαρά. Πήραμε, λοιπόν, αμπάριζα και από το κάποτε εθνικό σύνθημα «κάτσε κάτω από την μπάρα», της εποχής που η άρση βαρών ικανοποιούσε τον εθνικό μας εγωισμό και δεν παρανοιαζόμασταν για την καθαρότητα όλων της των μεταλλίων, μετακινηθήκαμε στο «κάτω η μπάρα». Αυτό συμβαίνει, λένε μερικοί, επειδή έχουμε το μικρόβιο της ανομίας μέσα μας, φυλετικώς, με αποτέλεσμα να αρρωσταίνουμε μια στο τόσο. Οι... αρσιμπαρίστες, όμως, θα ήταν παράνομοι αν ήταν νόμιμοι οι διοδιάδες. Μόνο που ούτε οι ίδιοι δεν εμφανίζονται βέβαιοι για την εισπρακτική τους νομιμότητα. Αν πίστευαν πως είναι απολύτως συνταγματικοί, θα είχαν στήσει ολόκληρο ιδιωτικό στρατό στα διόδια.

Εκτέλεση προϋπολογισμού με "εκτέλεση" του κοινωνικού κράτους

ΠΗΓΗ:ΑΥΓΗ

Παναγόπουλος Θάνος

Ημερομηνία δημοσίευσης: 11/01/2011

Ούτε η περαίωση στάθηκε εν τέλει ικανή να αποτρέψει την δημιουργία μιας μαύρης τρύπας στα καθαρά έσοδα του τακτικού προϋπολογισμού για το 2010, ύψους 297 εκατ. ευρώ.

Αξιοσημείωτο είναι πάντως πως μόλις τρεις εβδομάδες μετά την ψήφιση του νέου προϋπολογισμού, ήδη παρατηρήθηκε η πρώτη “αναθεώρηση” των μεγεθών της περασμένης χρονιάς και αντί για το αναγραφόμενο ποσό εκτιμώμενων εσόδων των 51.434 εκατ. ευρώ, από το υπουργείο Οικονομικών ανακοινώθηκε “στόχος” 51.388 εκατ. ευρώ!

Έτσι, με την είσπραξη 51.137 εκατ. ευρώ, η απόκλιση “συγκρατήθηκε” μεν στα 297 εκατ. ευρώ, πλην όμως αυτή ανέρχεται σε σχέση με το Πρόγραμμα Οικονομικής Πολιτικής 55.124 περί τα 4 δισ. ευρώ! Το αποτέλεσμα πάντως ήταν να μειωθεί μεν σύμφωνα με την κυβερνητική ανακοίνωση το έλλειμμα του κρατικού προϋπολογισμού ταχύτερα απ' ό,τι προβλεπόταν στην εισηγητική έκθεση του προϋπολογισμού του 2011 (στα 19.603 εκατ. ευρώ από 30.871 εκατ. ευρώ το αντίστοιχο διάστημα του 2009, με μείωση 36,5% έναντι εκτίμησης για ετήσια μείωση κατά 33,2%), πλην όμως αυτό είχε τεράστιο κόστος για τους εργαζόμενους του δημόσιου τομέα και την ανάπτυξη, αφού:

Την μπάρα δεν την σηκώνουνε μόνο οι επαναστάτες

ΠΗΓΗ: tvxs 

του Απ. Χαραλαμπίδη

Ένας από τους πολλούς προβληματισμούς της περιόδου που διανύουμε είναι το ποιος και με ποιόν τρόπο μπορεί να βγάλει την χώρα από την κρίση. Αν παραδεχτούμε ότι είναι αυτοκτονία της λογικής να πιστέψουμε ότι μπορεί να γίνει αυτό από αυτούς που επί τόσα χρόνια κυβερνούν και μας έφεραν στο σημερινό αδιέξοδο και ότι δεν προκύπτει προς το παρών από πουθενά αλλού μια πρόταση και πραχτική που να εμπνέει μαζικά τον κόσμο και να δημιουργεί ρεύμα αντίστασης και αλλαγής, ίσως έχει μια αξία να ανοίξει αυτή η συζήτηση σε κοινωνικούς και πολιτικούς χώρους από μηδενική βάση.

Θα μπορούσε να συμβάλει στην παραπάνω συζήτηση το νεοφώτιστο κίνημα των πολιτών που δεν πληρώνουν διόδια. Ξεκινώντας πριν δύο χρόνια από τους «ρομπέν των διοδίων» που ανοίγανε τους σταθμούς για να περάσουν οι οδηγοί χωρίς να πληρώσουν, σήμερα βρισκόμαστε στο σημείο χιλιάδες πολίτες να σηκώνουν τις μπάρες αρνούμενοι τα καταβάλουν το εξωφρενικό αντίτιμο.

Αποτελεί ίσως ένα από τα πιο ελπιδοφόρα, μαζικά, νικηφόρα και «ιδιόμορφα» κινήματα των τελευταίων δεκαετιών. Κάποια στοιχεία που προκύπτουν από το κίνημα κατά των διοδίων:

Πέρα απο την Πορτογαλία

πηγή Σοφοκλέους 10

Όπως οι αντιμαχόμενες παρατάξεις στο πεδίο της μάχης, έτσι και οι Ευρωπαίοι πολιτικοί με τις χρηματοπιστωτικές αγορές άφησαν ο ένας τον άλλο ήσυχο για λίγες μέρες τα Χριστούγεννα. Δυστυχώς όμως η έλευση του νέου έτους δεν ενθαρρύνει τις προοπτικές αποκατάστασης της ειρήνης στο μέτωπο της ευρωπαϊκής κρίσης χρέους. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες μπορούν να είναι σίγουροι ότι το 2011 θα είναι χειρότερο από το 2010.

Στο επίκεντρο της μάχης σήμερα βρίσκεται η Πορτογαλία. Από καιρό λέγεται ότι η Πορτογαλία είναι έτοιμη να ακολουθήσει την τύχη της Ελλάδας και της Ιρλανδίας – που κι οι δυο τους έλαβαν πακέτα διάσωσης από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Η απόδοση των 10ετών πορτογαλικών ομολόγων παραμένει στο υψηλότερο σημείο που έχει καταγραφεί μετά την είσοδο της χώρας στο ευρώ, δηλαδή περί το 7%. Τις τελευταίες μέρες υπήρξαν φημολογίες ότι η Γερμανία πιέζει την Πορτογαλία να πάρει χρήματα από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας – τις οποίες διέψευσαν και το Βερολίνο και η Λισσαβόνα.

Οι δυσκολίες της Πορτογαλίας οφείλονται κατά ένα μέρος στην κακή συγκυρία. Όπως το Δουβλίνο, και σε αντίθεση με την Αθήνα, η Λισσαβόνα δεν μπορεί να κατηγορηθεί για παθολογική σπατάλη. Πριν την έναρξη της κρίσης το δημόσιο έλλειμμα και το δημόσιο χρέος της Πορτογαλίας κινούνταν εντός των ορίων που έθετε η Συνθήκη του Μάαστριχτ. Το πρόβλημα της Πορτογαλίας μοιάζει πολύ με το πρόβλημα της Ισπανίας. Είναι πρόβλημα  χαμηλής παραγωγικότητας που ανακουφιζόμενο εν μέρει με τον υπερβολικό δανεισμό του ιδιωτικού τομέα κατέληξε σε 10 χρόνια υψηλών ελλειμμάτων του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών τα οποία σπαταλήθηκαν αντί να βοηθήσουν τις μεταρρυθμίσεις για ενίσχυση της ανάπτυξης. Αλλά σε μια ύφεση που σημαδεύεται από το … στέγνωμα του ιδιωτικού δανεισμού το ιδιωτικό χρέος μετατρέπεται σύντομα σε δημόσιο.