Η Φορολογία των πιο κερδοφόρων επιχειρήσεων της Ελλάδας

ΠΗΓΗ: ΑΥΓΗ

Ημερομηνία δημοσίευσης: 22/12/2010

ΤΟΥ ΑΓΓΕΛΟΥ ΚΟΥΡΟΥ*

Έχουμε πολλές φορές αναφέρει, από τις στήλες αυτής της εφημερίδας, ότι το φορολογικό σύστημα της Ελλάδας ευνοεί προκλητικά τις μεγάλες επιχειρήσεις. Έχουμε επίσης τονίσει ότι το δημόσιο χρέος της Ελλάδας οφείλεται, σε μεγάλο βαθμό, στην υποφορολόγηση όλων αυτών που δεν κατατάσσονται στην κατηγορία των μισθωτών (δηλ. Α.Ε, ΕΠΕ, Ο.Ε., Ε.Ε., ατομικές επιχειρήσεις, ελεύθεροι επαγγελματίες, εισοδηματίες) και όχι στην υπέρβαση των δαπανών του κράτους. Οι δαπάνες της γενικής κυβέρνησης (ναι, σύμφωνοι, οι ανορθολογικές, αναποτελεσματικές και ρουσφετολογικές δαπάνες) βρίσκονται, ως ποσοστό του ΑΕΠ, κάτω από τον μέσο όρο της Ευρωπαϊκής  Ένωσης, ενώ τα φορολογικά έσοδα της Ελλάδας, ως ποσοστό του ΑΕΠ, υπολείπονται σχεδόν 6 ολόκληρες μονάδες του ΑΕΠ ετησίως (στοιχεία της Eurostat, περίοδος 1999-2010). Συνεπώς, το ύψος του δημοσίου χρέους είναι αποτέλεσμα της κατάρρευσης των φορολογικών εσόδων και όχι των δαπανών.

«Τα περιθώρια αύξησης των εσόδων είναι μεγάλα»

ΠΗΓΗ: ΑΥΓΗ

του Μ. Δρεττάκη

Στη μετά Μ ν η μ όν ι ο εποχή η κυβέρνηση, προκειμένου να επιτευχθούν οι στόχοι της μείωσης του δημόσιου ελλείμματος, έχει δεσμευτεί, εφαρμόζει και θα συνεχίσει να εφαρμόζει μια πολιτική που υπαγορεύεται από την τρόικα και επικεντρώνεται περισσότερο στη μείωση των δαπανών απ’ ό,τι στην αύξηση των εσόδων.

Το γεγονός ότι υπάρχει ανάγκη νοικοκυρέματος στις δημόσιες δαπάνες της γενικής κυβέρνησης, δηλαδή του κρατικού προϋπολογισμού, των ΟΤΑ, των Οργανισμών Κοινωνικής Ασφάλισης και των ΝΠΔΔ, δεν το αμφισβητεί κανείς. Υπάρχουν πράγματι πολλές υπηρεσίες οι οποίες, αν υπάρξει μηχανοργάνωση και σωστή διοίκηση, είναι δυνατόν να εκτελεστούν με μικρότερο αριθμό υπαλλήλων (αλλά καλύτερα καταρτισμένων από τους υπάρχοντες) και με μικρότερες λειτουργικές δαπάνες. Συνολικά μπορεί να γίνει εξοικονόμηση δαπανών, ιδιαίτερα αν παταχθεί η διαφθορά και η σπατάλη.

Στρατηγική αφωνία της Αριστεράς

ΠΗΓΗ: Αριστερό Βήμα

Από το "Εκτός Γραμμής", τεύχος 26, Δεκέμβριος 2010  - Θα μπορούσαμε να διακρίνουμε (πέρα από τον, μάλλον προφανή, κοινό παρονομαστή της αμηχανίας) μια «τυπολογία» των απαντήσεων της ευρωπαϊκής Αριστεράς στην διεθνή κρίση η οποία έχει ξεσπάσει από το 2007; - Η κατάσταση είναι τόσο σύνθετη προς το παρόν, ώστε μια τυπολογία να είναι ίσως πρόωρη. Θα δώσω ένα απλό παράδειγμα: εάν κατανοήσουμε την Αριστερά με μιαν ευρύτητα στον ορισμό της (όχι με τον αυστηρό ελληνικό ορισμό αλλά συμπεριλαμβάνοντας, κατά τον δυτικοευρωπαϊκό τρόπο, και τη Σοσιαλδημοκρατία, ή τουλάχιστον τις αριστερές τάσεις της), είναι ενδιαφέρον να δούμε ότι τη στιγμή ακριβώς που ένα ΠΑΣΟΚ στην Ελλάδα ασκεί την πολιτική που ξέρουμε, το Εργατικό Κόμμα της Βρετανίας που υπήρξε πρωτοπόρος της σοσιαλ-φιλελεύθερης μετάλλαξης με τον «Τρίτο Δρόμο» του Μπλαιρ κ.ο.κ., μετακινείται προς τα αριστερά, όπως είδαμε με την εκλογή του Εντ Μίλιμπαντ στην ηγεσία και κυρίως με την ήττα του αδελφού του Ντέιβιντ Μίλιμπαντ, επισήμου διαδόχου της μπλερικής παράδοσης. Ο Εντ Μίλιμπαντ δεν είναι βέβαια Τόνυ Μπεν , δεν είναι η παλιά ριζοσπαστική αριστερή πτέρυγα του Εργατικού Κόμματος, σαφέστατα όμως σηματοδοτεί μια τομή με το λόγο και τη μήτρα της ιδεολογίας του μπλερισμού. Αυτή η προς τα αριστερά μετακίνηση αποτελεί εξάλλου έκφραση μιας αντίστοιχης προς τα αριστερά μετακίνησης της κοινωνίας και αυτό το βλέπουμε τόσο με τις εξελίξεις στο συνδικαλιστικό κίνημα (πρβ. το τελευταίο συνέδριο του TUC ή την άνετη επανεκλογή του Λεν ΜακΚλάσκι στο Unite, το πιο μαζικό συνδικάτο της χώρας με δύο εκατομμύρια μέλη) και βεβαίως με τις κινητοποιήσεις της νεολαίας που πραγματοποιούνται τώρα. Όλα αυτά αποτελούν όψεις του ίδιου φαινομένου. Δεν νομίζω όμως ότι, σε ότι αφορά την εξέλιξη της σοσιαλδημοκρατίας, αυτές οι τάσεις ισχύουν σε άλλες χώρες. Στη Γαλλία για παράδειγμα, ο επικρατέστερος αυτή τη στιγμή υποψήφιος των σοσιαλιστών για τις προεδρικές εκλογές του 2012 είναι ο νυν πρόεδρος του ΔΝΤ Στρος-Καν.

ΕΝΩΘΗΚΕ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΣΤΗΝ ΙΡΛΑΝΔΙΑ!

ΠΗΓΗ: ISKRA

Τα αντανακλαστικά των δυνάμεων της Αριστεράς στην Ιρλανδία φαίνεται πως λειτουργούν άμεσα και σε όφελος των κοινωνικών και εργατικών αγώνων.

Κάτω από την πίεση της οικονομικής κρίσηςκαι την υπαγωγή της χώρας στο μηχανισμό Ε.Ε.-ΕΚΤ-ΔΝΤ, ανακοινώθηκε στην Ιρλανδία, στις 26 Νοεμβρίου, η δημιουργία της Ενωμένης Αριστερής Συμμαχίας (United Left Alliance - ULA) η οποία και ετοιμάζεται να κατέβει στις ερχόμενες εκλογές οι οποίες σύμφωνα με όλες τις προβλέψεις θα είναι πρόωρες και σε σύντομο μέλλον.

Τη Συμμαχία απαρτίζουν το Σοσιαλιστικό Κόμμα Ιρλανδίας –το οποίο είχε και την πρωτοβουλία συγκρότησης του σχήματος-  το συμμαχικό σχήμα «Άνθρωποι πάνω από τα κέρδη» (People Before Profit) και η «Ομάδα δράσης εργαζομένων και ανέργων» (Workers and Unemployed Action Group). Επίσης, συμμετέχουν και ανένταχτοι αγωνιστές της αριστεράς και των συνδικάτων.

Μοντέλο εκπόρνευσης

Πηγή: Το Ποντίκι

Του Δημήτρη Καζάκη

οικονομολόγου - αναλυτή

Ο κομισάριος Όλι Ρεν συνεχίζει να λέει ότι «(εσείς οι Έλληνες) ζούσατε πέραν των δυνατοτήτων σας» («Καθημερινή», 12.12), λες και ο υπερδανεισμός, ιδιωτικός και δημόσιος, είναι προϊόν καλοπέρασηςκαι όχι τεράστιων παραγωγικών, εισοδηματικών και αναπτυξιακών ελλειμμάτων της οικονομίας και της κοινωνίας. Παίζει το γνωστό παιχνίδι της μετάθεσης των ευθυνών, της ενοχοποίησης του λαού και της χώρας, κατά τα γνωστά ολοκληρωτικά πρότυπα της κυρίαρχης ιδεολογίας και πολιτικής που ο ίδιος υπηρετεί.

Ο Ντομινίκ Στρος - Καν ισχυρίζεται ότι «εάν η Ελλάδα μπορέσει να διατηρήσει τη δυναμική των μεταρρυθμίσεων, οι επενδυτές θα δείξουν και πάλι εμπιστοσύνη» («Καθημερινή», 12.12). Με άλλα λόγια δεν έχει καμία σημασία αν οι «μεταρρυθμίσεις» που επιβάλλει η τρόικα θα βοηθήσουν αντικειμενικά την ανάταξη της οικονομίας και την αντιμετώπιση του αδιεξόδου. Αρκεί η «δυναμική» τους να κάνει τους επενδυτές να δείξουν και πάλι εμπιστοσύνη.

Ελέω Μνημονίου Δημοκρατία

ΠΗΓΗ: ΕλευθεροτυπίαΤου ΜΩΥΣΗ ΛΙΤΣΗ

Ας κάνουμε μια υπόθεση εργασίας.

Οτι τα μέτρα λιτότητας και η επιβολή της πολιτικής του Μνημονίου είναι απαραίτητα. Οτι, δήθεν, δεν υπήρχε άλλη λύση και όσοι αντιδρούν στην πολιτική αυτή, είτε το κάνουν για μικροκομματικούς λόγους είτε είναι αιθεροβάμονες που δεν κατανοούν την πραγματικότητα.

Εχουμε και λέμε, λοιπόν. Με την πολιτική αυτή, αν και εφόσον εκπληρωθούν ακόμη και αυτοί οι αριθμητικοί στόχοι της κυβέρνησης, το δημόσιο χρέος θα έχει εκτιναχτεί το 2013 στο 160% του ΑΕΠ, με το δημοσιονομικό έλλειμμα ενδεχομένως να έχει πέσει στο 3%, ικανοποιώντας (;) τους τεχνοκράτες των Βρυξελλών και την τρόικα.