Πώς η FED προκαλεί αύξηση του ελληνικού χρέους & οδηγεί την Ελλάδα πιο βαθιά στην ύφεση

Πηγή: Sofokleous 10

του Π. Παναγιώτου

Σκεφτείτε ότι λαμβάνετε ένα καταναλωτικό δάνειο αξίας 10.000 ευρώ και στη δεδομένη εκείνη στιγμή ο μισθός σας είναι 1000 ευρώ το μήνα. Τότε, το ύψος του δανείου που έχετε λάβει αντιστοιχεί στους μισθούς δέκα μηνών εργασίας. Αν για κάποιο λόγο σας γίνει μείωση μισθού κατά 50%, τότε το ύψος του δανείου θα αντιστοιχεί πλέον στους μισθούς είκοσι μηνών. Σε αυτήν την περίπτωση ο μισθός σας θα έχει ʽαποπληθωριστείʼ  δηλαδή θα έχει υποστεί πραγματική μείωση και αυτό θα έχει προκαλέσει την αύξηση της πραγματικής αξία του χρέους σας καθώς πλέον θα χρειάζεστε διπλάσιο χρόνο εργασίας για να το αποπληρώσετε.

Έστω τώρα ότι έχετε μία δική σας επιχείρηση από την οποία κερδίζετε 2000 ευρώ το μήνα πουλώντας ένα προϊόν και απασχολείτε έναν υπάλληλο στον οποίο πληρώνετε μισθό 1000 ευρώ το μήνα, ο οποίος και έχει λάβει ένα καταναλωτικό δάνειο ύψους 10.000 ευρώ. 

ΣΤΗ ΔΙΝΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ

Πηγή: Sofokleous 10

του Β. Βιλιάρδου

Η πρόσφατη έκθεση του ΔΝΤ, τα πλεονεκτήματα της Ελλάδας, η υπερχρέωση της δύσης, η αμερικανική πρόταση εξόδου από την κρίση και η ελπίδα για το μέλλον

«Ούτε και μια αναδιάρθρωση, με μείωση της τιμής των ελληνικών ομολόγων κατά 50%, δεν θα αντιμετώπιζε την κρίση χρέους της Ελλάδας», υποστηρίζει στην πρόσφατη έκθεσή του για τις στρατηγικές δημοσιονομικής εξυγίανσης το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Είναι όμως έτσι τα πράγματα, δικαιολογείται δηλαδή ο ισχυρισμός αυτός του ΔΝΤ, ή μήπως έχει κάποια άλλη πρόθεση, στα πλαίσια των δικών του επιδιώξεων; Κίνητρο του είναι αλήθεια το καλό της χώρας μας, ή μήπως η προστασία των δανειστών της, μέσω της μετατροπής των μη εγγυημένων δημοσίων χρεών σε ενυπόθηκα; (τα οποία προφανώς θα εξοφληθούν αργότερα, είτε με την εκχώρηση κρατικών «παγίων» περιουσιακών στοιχείων, είτε με τη μεταφορά πόρων από τον ιδιωτικό τομέα στο δημόσιο, δια μέσου των υπερβολικών φόρων;). 

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ:

Παλιές απαντήσεις σε νέα ερωτήματα

Πηγή: Το Ποντίκι

Του Σταύρου Χριστακόπουλου

Πολλούς ανοιχτούς λογαριασμούς αφήνει το αποτέλεσμα των εκλογών στην Αυτοδιοίκηση, όμως κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι αυτές δεν είχαν πολιτικά μηνύματα. Είχαν και μάλιστα πολλά. Το πρώτο και πιο ηχηρό ήταν η επιβεβαίωση του μεγάλου ποσοστού της αποχής που όλοι προεξοφλούσαν. Δεν πάει καιρός που γράφαμε στο «Π», με αφορμή τη δημοσκοπική «πρωτοπορία του... «Κανένα», ότι μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας έχει βγει στο «ξέφωτο» και περιμένει. Αυτό ακριβώς υποδηλώνει το ότι 4 στους 10 ψηφοφόρους δεν πήγε καν στην κάλπη.

Με δεδομένη την περαιτέρω πτώση των δύο μεγάλων κομμάτων από τα ποσοστά των εθνικών εκλογών του 2009 – με το ΠΑΣΟΚ να κατακρημνίζεται από το 43,92% σε «εκλογική επιρροή» κάτω από 35% και μάλιστα σε μικρότερο, λόγω αποχής, εκλογικό σώμα και τη Ν.Δ. να αγωνίζεται για να φτάσει το περσινό «ιστορικό χαμηλό» 33,48% – είναι προφανές ότι η εμπιστοσύνη προς τον γνωστό μας «δικομματισμό» διαρκώς μειώνεται.