Το ευρώ μάς κάνει... Αργεντινή

Σε «αργεντινοποίηση» της Ελλάδας οδηγεί η εφαρμογή του Μνημονίου, υποστηρίζει ο διδάκτωρ Πολιτικής Φιλοσοφίας στο King's College του Λονδίνου, Στάθης Κουβελάκης, μέλος της πρωτοβουλίας οικονομολόγων για «παύση πληρωμών-έξοδο από το ευρώ».

Ο δρ Πολιτικής Φιλοσοφίας στο King's College του Λονδίνου, Στάθης Κουβελάκης, θεωρεί αναγκαίο ένα διεθνές κίνημα παραγραφής του χρέους

ΠΗΓΗ: ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Συνεντευξη στον Μ. Λίτση

«Η πρόταση για παύση πληρωμών και έξοδο από το ευρώ είναι ο μόνος ρεαλιστικός τρόπος να τεθεί το θέμα της παραγραφής μέσω διαπραγματεύσεων του μεγαλύτερου μέρους του χρέους», τονίζει, απαντώντας σε ερωτήσεις της «Ε» μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου. «Εξοδος από το ευρώ σημαίνει έξοδος από έναν μηχανισμό που ρίχνει όλο το βάρος των πιέσεων του διεθνούς ανταγωνισμού στο εργασιακό κόστος και που οδήγησε σε μια ανισόρροπη ανάπτυξη, με ατροφική παραγωγική βάση».

Ο Στ. Κουβελάκης μετέχει με μια πλειάδα Ελλήνων και ξένων αγωνιστών της Αριστεράς (οικονομολόγων, πανεπιστημιακών πολιτικών διανοητών) στη Διεθνή Διάσκεψη εναντίον του Μνημονίου κυβέρνησης ΔΝΤ-Ε.Ε., που οργανώνει από χθες- και συνεχίζεται σήμερα το απόγευμα-, το Αριστερό Βήμα Διαλόγου και Κοινής Δράσης στο Πάντειο.

* Μήπως η πρόταση για παύση πληρωμών και έξοδο από το ευρώ, αντί να βελτιώσει, επιδεινώσει την κατάσταση και προκαλέσει στην ελληνική οικονομία και κοινωνία φαινόμενα τύπου Αργεντινής;

«Αυτό που οδηγεί στην "αργεντινοποίηση" της χώρας είναι η εφαρμογή του Μνημονίου, με την επακόλουθη βαθιά ύφεση, τη διάλυση των κοινωνικών κατακτήσεων, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και την κατάλυση κάθε έννοιας δημοκρατίας και λαϊκής κυριαρχίας. Και όλα αυτά χωρίς καν να είναι σε θέση να λύσει το θέμα του δημόσιου χρέους. Η πρόταση για παύση πληρωμών και έξοδο από το ευρώ είναι ο μόνος ρεαλιστικός τρόπος να τεθεί το θέμα της παραγραφής μέσω διαπραγματεύσεων του μεγαλύτερου μέρους του χρέους. Η στάση πληρωμών ειδικότερα δίνει μεγάλη διαπραγματευτική ισχύ σε αυτόν που παίρνει την πρωτοβουλία μιας τέτοιας απόφασης, ειδικότερα όταν χρωστάει πολλά και είναι σε θέση να προκαλέσει αισθητή ζημιά στους πιστωτές».

Παρ' όλα όσα, αριστερά

ΠΗΓΗ: ΑΥΓΗ

Ημερομηνία δημοσίευσης: 16/10/2010

Του Ευτύχη Μπιτσάκη

Οι εκλογές πλησιάζουν και η Ελλάδα κατεβαίνει πλησίστια τον Αχέροντα! Πηγαίνει προς χρεωκοπία ξεπουλώντας την κρατική περιουσία, ληστεύοντας τα λαϊκά στρώματα και καταπατώντας το Σύνταγμα. Δάνεια επί δανείων. Και όταν θα "βγούμε" από την κρίση, θα έχουν πραγματοποιηθεί: Μια πρωτοφανής αναδιανομή του κοινωνικού πλούτου υπέρ του κεφαλαίου, εγχώριου και ξένου. Μια επιστροφή σε έναν μεταμοντέρνο εργασιακό Μεσαίωνα. Μια περαιτέρω διεύρυνση του φαύλου κύκλου του δημοσίου χρέους. Θα "βγούμε", σε συνθήκες που θα προετοιμάζουν την επόμενη, καταστροφικότερη κρίση.

οι συμβασιούχοι του υπουργείου πολιτισμού μας έκαναν όλους υπερήφανους

ΠΗΓΗ: Aformi Blog

Τα άρθρα αυτού του blog δεν απευθύνονται στους Έλληνες, αλλά στους εργαζόμενους που μπορούν να διαβάζουν ελληνικά (γιατί δυστυχώς δεν είναι εύκολο να υπάρχουν άρθρα και στις άλλες γλώσσες, αυτές που μιλάνε και διαβάζουν οι μη ελληνόφωνοι εργάτες). Από αυτή την άποψη ξεκινάω έχοντας ως αδιαπραγμάτευτο δεδομένο ότι οι συμβασιούχο του υπουργείου πολιτισμού έχουν δίκιο και οι μορφές που επέλεξαν (και αυτές που θα επιλέξουν αύριο) για να διαμαρτυρηθούν και να διεκδικήσουν, είναι σωστές και δίκαιες (για το εάν είναι και αποτελεσματικές, θα το εκτιμήσουν οι ίδιοι στις συνελεύσεις τους). Εξάλλου τα προβλήματα των συμβασιούχων στο ΥΠΠΟ δεν διαφέρουν από τα προβλήματα των υπόλοιπων εκατοντάδων χιλιάδων συμβασιούχων του ελληνικού κράτους: μένουν για μήνες απλήρωτοι, απολύονται όταν λήγουν οι συμβάσεις τους ενώ καλύπτουν πάγιες ανάγκες κ.τ.λ. Αυτά τα προβλήματα τα γνωρίζουμε όλοι μας και δεν χρειάζεται να επεκταθώ. Για να το πούμε χωρίς περιστροφές: αυτοί που δεν υποστηρίζουν τους συμβασιούχους του ΥΠΠΟ είναι είτε οι λακέδες των αφεντικών, είτε, εάν είναι εργαζόμενοι, απλώς ασυνείδητοι.

Εδώ θα ήθελα να αναφερθώ σε κάτι άλλο, στα ιδεολογήματα με τα οποία ο προπαγανδιστικός μηχανισμός της αστικής τάξης επιτίθεται στις κινητοποιήσεις των συμβασιούχων του ΥΠΠΟ κάθε φορά που βρίσκονται σε κινητοποίηση, και κυρίως σε ορισμένες συνέπειες (ιδεολογικές και πολιτικές) που προκύπτον από αυτές τις επιθέσεις.

Με τα μάτια στραμένα στην Ευρώπη: Ισλανδία – Ουγγαρία – Ιρλανδία

Πηγή: ΔΡΟΜΟΣ

Τoυ Ρούντι Ρινάλντι

Τώρα που η χώρα μας αποκτά την πιο αρμόζουσα διοικητική διάρθρωση (περιφέρειες) με τις ευρωενωσιακές επιταγές και θα επικυρωθεί με την προσέλευση στις κάλπες στις 7 και 14 Νοεμβρίου, δεν είναι άσχημο να ρίξουμε μια ματιά στο τι συμβαίνει στην Ευρώπη και πιο ειδικά σε 3 χώρες – που δεν ανήκουν στον σκληρό πυρήνα, αλλά στην ευρωπαϊκή «περιφέρεια», όπως άλλωστε και η δοκιμαζόμενη ως πειραματόζωο Ελλάδα.

Δεν ξεχνούμε διόλου πως ανεβαίνει το θερμόμετρο της κοινωνικής αναμέτρησης σε ολόκληρη τη Γηραιά Ήπειρο και μεγάλες εργατικές διαμαρτυρίες, απεργίες, κινητοποιήσεις συγκλονίζουν χώρες και περιοχές. Στη Γαλλία έχουμε συχνές γενικές απεργίες και τώρα θα περάσουμε σε κυλιόμενες απεργίες πολλών κλάδων ενάντια στο νόμο που παρατείνει τα χρόνια συνταξιοδότησης από 60 σε 62, στην Ισπανία πραγματοποιήθηκε η πρώτη γενική απεργία μετά το 2002, στη Γερμανία μια ολόκληρη πόλη, η Στουτγάρδη, είναι για ένα μήνα σε διαρκή κινητοποίηση για τη ματαίωση ενός φαραωνικού σχεδίου για την υπογειοποίηση του κεντρικού σιδηροδρομικού σταθμού της (και κανείς δεν κάνει λόγο για το γεγονός αυτό), κινητοποιήσεις σημαντικές γίνονται στην Τσεχία, τη Ρουμανία και τη Σλοβενία (κυρίως των δημοσίων υπαλλήλων), ενώ η πανευρωπαϊκή διαδήλωση στις Βρυξέλλες συγκέντρωσε περίπου 100.000 διαδηλωτές.
Οι τρεις χώρες όμως που αναφέρουμε στον τίτλο διαφέρουν και αξίζουν μια ειδικότερη αναφορά. 

Ευρωπαϊκή προοπτική, εργατικό κίνημα και σοσιαλισμός

        

του Κ. Καλλωνιάτη

Στο προτελευταίο άρθρο μου που δημοσιεύτηκε στο youpay με τίτλο «Ούτε ίχνος αλήθειας ;» δέχθηκα ως σχόλιο μία πολύ σοβαρή κριτική για τις απόψεις που έχω προβάλλει σχετικά με την ΕΕ και τη στάση του κινήματος απέναντί της από τον Δημήτρη.Τ, στον οποίο και υποσχέθηκα μία πιο εκτενή και ολοκληρωμένη απάντηση σε μορφή ξεχωριστού κειμένου. Παραθέτω, λοιπόν, αμέσως τα πολύ ενδιαφέροντα ερωτήματα του Δ.Τ. και τις σχετικές απαντήσεις μου :
Ερώτηση 1^η : Η ΕΕ δεν είναι ένα ενιαίο ευρωπαϊκό κράτος. Παραμένει μία ένωση ανεξάρτητων κρατών με διαφορετικά επίπεδα ανάπτυξης και ισχύος. Η ΕΕ δεν ακύρωσε τον ανταγωνισμό ανάμεσα σε αυτά τα κράτη. Η κρίση όξυνε αυτόν τον ανταγωνισμό. Το κοινωνικό κράτος και τα δικαιώματα δεν είναι αποτέλεσμα της ΕΕ. Αντίθετα η λεγόμενη ευρωπαϊκή ολοκλήρωση διευκόλυνε και επιτάχυνε την αποδόμηση τους. Ποιό είναι το θετικό αποτέλεσμα που έχει φέρει η υπαρκτή ΕΕ μέχρι τώρα στους εργαζόμενους της Ευρώπης; Η υπαρκτή, όχι η φαντασιακή προβολή που επιχειρούν διάφοροι; Δεν πρόκειται περί μίας ιμπεριαλιστικής ολοκλήρωσης που εκμεταλλεύεται τον τρίτο κόσμο (δες ΚΑΠ, εμπορική πολιτική κλπ) και ανταγωνίζεται αποτελεσματικότερα τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα;

Αρχίζει ο δεύτερος γύρος

Πηγή: ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΒΗΜΑ του Π. Παπακωνσταντίνου

Από τα ρετιρέ των δημοσιογραφικών και πολιτικών ελίτ, η επέλαση των βαρβάρων μοιάζει να προχωρά, θηριώδης και σαρωτική, χωρίς να συναντά ουσιαστική αντίσταση. Οι απολύσεις δίνουν και παίρνουν, το Ελληνικό προορίζεται για μπορντέλο πολυτελείας, τα πανεπιστήμια γίνονται ΙΕΚ της κακιάς ώρας και το ΙΚΑ κόβει τα ειδικά, θεραπευτικά υποδήματα για τους διαβητικούς με το κυνικό επιχείρημα ότι… «δεν αποφεύγεται ο ακρωτηριασμός του ποδιού, απλώς καθυστερεί για ένα-δύο χρόνια και το αναμενόμενο όφελος θα είναι μικρότερο από το προβλεπόμενο κόστος»!!! Μια απόφαση- μνημείο κοινωνικού φασισμού, που νομιμοποιεί εκ των προτέρων οποιαδήποτε αντίδραση απέναντι στους εγκληματικά διεστραμμένους γραφειοκράτες που την έλαβαν και τους πολιτικούς προϊσταμένους τους, πραγματικούς ηθικούς αυτουργούς προαναγγελθέντων εγκλημάτων, ιδιαζόντως ειδεχθών. Στο μεταξύ, ο Γιώργος Παπανδρέου τιμάται στο Βερολίνο σαν πρωθυπουργός κατοχικής κυβέρνησης που βγάζει σε πέρας τη βρώμικη δουλειά, λες και κυρίαρχοι και επικυρίαρχοι τίποτα δεν φοβούνται και για τίποτα δεν ντρέπονται πια, ήσυχοι ότι η σιωπή των αμνών είναι δεδομένη και η υποδούλωση αυτού του λαού οριστική. Κι όμως, οι διεργασίες που εξελίσσονται, αθόρυβα αλλά επίμονα, στις τεκτονικές πλάκες της οικονομίας και στα αβυσσαλέα ρήγματα του κοινωνικού βυθού, προοιωνίζονται σεισμούς και τσουνάμια που δεν έχει ξαναγνωρίσει αυτός ο τόπος στα μετεμφυλιακά χρόνια.