H αλήθεια για το Mνημόνιο

ΠΗΓΗ: Καθημερινή (5/9)

ZEZA ZHKOY

Η καθυστερημένη αλήθεια με μισόλογα για το Μνημόνιο είναι σκληρή: Κυβέρνηση και χώρα έχουν μετατραπεί σε εκτελεστές των μέτρων που έχουν προσδιοριστεί από μη εκλεγμένους από τον ελληνικό λαό ξένους τεχνοκράτες και γραφειοκράτες του ΔΝΤ, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Και οι «ρωγμές» στο κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο διευρύνονται ραγδαία. Τώρα, και αυτοί που το υπέγραψαν και αυτοί που το ψήφισαν στη Βουλή φαίνεται ότι αρχίζουν να το «μετανιώνουν» αλλά δεν το ομολογούν.

Oμως, η κοινωνία μας, αυτή η περίφημη «Κοινωνία των Πολιτών», προσπαθεί να αφυπνισθεί... δείχνοντας πως δεν θυμάται την ύπαρξή της μόνο όταν πρόκειται να διεκδικήσει παραχωρήσεις από το κράτος όπως της καταλογίζουν.

Το δίλημμα «Μνημόνιο ή χρεοκοπία» άνοιξε τον δρόμο... Οι «βάρβαροι» του ΔΝΤ δεν ήταν απλώς «μια κάποια λύσις», ήταν η μοναδική. Πώς, λοιπόν, να περιμένει κάποιος ότι η αντιμετώπιση της οικονομικής κατάρρευσης θα έλθει από πολιτικούς «ρεαλιστές»; Αφού, λοιπόν, επί τριάντα χρόνια το πολιτικό σύστημα δεν μπόρεσε να αναλάβει το πολιτικό κόστος του ρεαλισμού, ας πληρώσει τώρα και το ίδιο.

Τον βραβεύει το ...Ράιχ!

ΠΗΓΗ: ΠΡΙΝ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΕΛΑΣΤΙΚ 

Τιμή και δόξα στη χώρα μας! Οι Γερμανοί απονέμουν στον πρωθυπουργό μας το βραβείο... «κάμπριο» της ελληνορωμαϊκής εποχής - γιατί αυτό σημαίνει πάνω-κάτω το βραβείο Quadriga («Τέθριππον» στα Ελληνικά) που αποφάσισε να του δώσει το Εργαστήρι της Γερμανίας! Το τέθριππον ήταν μικρή άμαξα με δύο ρόδες που την έσερναν τέσσερα άλογα και μάλιστα συχνά γίνονταν και αρματοδρομίες με τέτοιου είδους άμαξες. Μέχρι και το... Χόλιγουντ έχει απαθανατίσει αγώνες με τέτοιες άμαξες!

Εντάξει, μπορεί το βραβείο αυτό να μην το έχει ξανακούσει ποτέ στη ζωή του κανένας Έλληνας, ούτε άλλωστε και το Εργαστήρι της Γερμανίας, αλλά δεν βρίσκετε κι εσείς ότι θα ήταν σκάνδαλο να έδιναν κατευθείαν στον Γιωργάκη το... Νομπέλ Οικονομίας; Δεν έχει κλείσει καν χρόνο στην εξουσία. Έχει όλο το χρόνο μπροστά του για να προλάβει να πάρει και το Νομπέλ! Εδώ που τα λέμε άλλωστε δεν έχει ξαναγίνει ποτέ να γίνει κάποιος πρωθυπουργός, να οδηγήσει τη χώρα του σε υποτέλεια σε ξένους δυνάστες ισχυριζόμενος ότι δήθεν είναι ουσιαστικά χρεοκοπημένη και γι' αυτό να του δώσουν και ...βραβείο! Κάτι ήξεραν λοιπόν αυτοί των Φαϊνάνσιαλ Τάιμς της Γερμανίας που αποκάλεσαν τον Γιώργο Παπανδρέου «ο άνθρωπος μας στην Αθήνα». 

Η Ινδία στα χνάρια της Κίνας

πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ

του Κ. Μαργιόλη

 ΥΠΑΡΧΕΙ χώρος και για τους δύο, συνηθίζει να λέει ο πρωθυπουργός της Ινδίας Μανμοχάν Σινγκ αναφερόμενος στο διαρκώς αυξανόμενο μερίδιο που καταλαμβάνουν η χώρα του και η Κίνα. Οι δύο ασιατικές υπερδυνάμεις παρουσιάζουν θεαματικά ποσοστά ανάπτυξης τα τελευταία χρόνια, έχοντας καθεμία το δικό της συγκριτικό πλεονέκτημα σε αυτόν τον άτυπο οικονομικό ανταγωνισμό. Διότι παρά τις εδαφικές διαφορές που χωρίζουν τα δύο γειτονικά κράτη, η ανταγωνιστικότητά τους στο οικονομικό πεδίο δεν παρουσιάζει «πολεμικά» χαρακτηριστικά. Κάθε άλλο μάλιστα. Πολλοί είναι εκείνοι που ισχυρίζονται ότι οι δύο οικονομίες είναι συμπληρωματικές. Αλλά αυτές είναι ανησυχίες Δυτικών. Στο εσωτερικό των δύο χωρών τα φλέγοντα 

ζητήματα είναι η μείωση του ποσοστού της φτώχειας, η ανάπτυξη των υποδομών και η αύξηση των επενδύσεων, προκειμένου να αναβαθμιστεί το βιοτικό επίπεδο των περίπου 2,5 δισ. κατοίκων που αριθμούν αθροιστικά τα δύο πολυπληθέστερα κράτη του πλανήτη. Τα οποία συνοδεύονται ακόμη από τον ευφημισμό «αναπτυσσόμενα» ακριβώς επειδή η πλειονότητα του πληθυσμού διαβιεί σε συνθήκες που απέχουν μακράν από εκείνες των δυτικών χωρών. Συνεπώς, πέραν της αριθμολαγνείας, το ουσιαστικό διακύβευμα είναι η διοργάνωση κοινωνικού κράτους, η εδραίωση των ατομικών και κοινωνικών ελευθεριών και η γεφύρωση του χάσματος μεταξύ των ελαχίστων πλουσίων και των πολλών φτωχών.

Τι συμβαίνει με την «ανάκαμψη»;

ΠΗΓΗ: ΕΠΟΧΗ

Του Πέτρου Λινάρδου-Ρυλμόν

Η προοπτική της ανάκαμψης της οικονομίας εμφανίζεται από πολλές πλευρές ως το αντίπαλο δέος των πολιτικών του Μνημονίου και των αρνητικών τους επιπτώσεων για την οικονομία και την απασχόληση. Τι είναι όμως πραγματικά μια τέτοια προοπτική; Μια πραγματική εναλλακτική στρατηγική; Το φως στην άκρη του τούνελ; Μια δικαιολογία για πολιτικές με οικονομικό και κοινωνικό κόστος, ή για επιχειρηματικά αιτήματα;

Όταν μιλάμε για ανάκαμψη εννοούμε βέβαια την επιστροφή σε θετικούς ρυθμούς αύξησης του Ακαθάριστου Εγχωρίου Προϊόντος (ΑΕΠ), έστω και χαμηλούς. Πώς βλέπει το ζήτημα αυτό η τρόϊκα;

Το σχέδιο της τρόικας

Χοντρικά βλέπει τις εξελίξεις σε δύο στάδια. Το πρώτο είναι η προοδευτική μείωση του δημοσίου ελλείμματος και η μείωση με αυτό τον τρόπο της ζήτησης της οικονομίας, που προκαλεί μια παρατεταμένη ύφεση, τη συνεχή δηλαδή μείωση της οικονομικής δραστηριότητας. Βέβαια η μείωση του ελλείμματος δεν πραγματοποιείται κυρίως με αύξηση των δημοσίων εσόδων, όσο με μείωση των δαπανών και ειδικότερα των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων. Επειδή τα έσοδα αυξάνονται αργά λόγω ύφεσης, λόγω ανεπάρκειας των εισπρακτικών μηχανισμών και λόγω απεργίας απόδοσης ΦΠΑ των επιχειρηματιών, διαφαίνεται η προοπτική περαιτέρω επιβάρυνσης των δημοσίων δαπανών.

Το δεύτερο στάδιο θα είναι (θεωρητικά) η μείωση του ελλείμματος και η διαμόρφωση ενός πλεονάσματος που θα επιτρέπει την εξυπηρέτηση του δημοσίου χρέους χωρίς περαιτέρω αλλαγές στα έσοδα ή τις δαπάνες. Από αυτό το σημείο και μετά είναι δυνατή η «ανάκαμψη». Κατά τη διάρκεια του πρώτου σταδίου υπάρχουν μέτρα και πολιτικές που μπορούν να έχουν μικρό αναπτυξιακό αποτέλεσμα χωρίς όμως να οδηγήσουν σε ανάκαμψη: πρόκειται για την ενεργοποίηση του ΕΣΠΑ (ευρωπαϊκοί πόροι), την τόνωση της ρευστότητας των επιχειρήσεων από τις τράπεζες και την αξιοποίηση μιας ανάκαμψης σε ευρωπαϊκό επίπεδο για αύξηση των εξαγωγών. Η τελευταία αυτή εξέλιξη είναι αναιμική και ελάχιστα επηρεάζει την οικονομία. 

Το ΠΑΣΟΚ Σέχτα του Μνημονίου;

ΠΗΓΗ: ΠΡΙΝ (5/9)

του Λ. Βατικιώτη

Το ξανασκέφτεται η αστική τάξη;

ΟΛΟΙ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ;

Ρεσιτάλ υπεράσπισης του μνημονίου και της καταστροφικής, όπως εκ των πραγμάτων αποδεικνύεται πια, προσφυγής στον μηχανισμό ΔΝΤ – ΕΕ έδωσε «ο άνθρωπος των Γερμανών» στην Ελλάδα, μιλώντας προχθές το βράδυ στις εργασίες του Εθνικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ. Στην ομιλία του δεν παρέλειψε να στηλιτεύσει τα «σφάλματα της μεταπολίτευσης», εννοώντας φυσικά τα ψιχία κοινωνικού κράτους που δημιουργήθηκαν κάτω από την πίεση των εργατικών αγώνων, κυρίως όμως να εμφανίσει τις οδηγίες του μνημονίου ως μονόδρομο. Το ίδιο κάνουν όλα τα πρωτοκλασάτα στελέχη του ΠΑΣΟΚ σε κάθε δημόσια εμφάνισή τους. Χαρακτηριστικότερος όλων ο Λοβέρδος, που στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία της προηγούμενης εβδομάδας συνηγορούσε και αυτός στην ανάγκη υπέρβασης του μνημονίου, αφού όμως πρώτα «εκπληρώσουμε στο ακέραιο» τις υποχρεώσεις και τις δεσμεύσεις που απορρέουν από αυτό!

Η εμμονή της κυβέρνησης στην υπεράσπιση του μνημονίου προκαλούν εντύπωση λόγω των αλλαγών που έχουν συντελεστεί το τελευταίο σύντομο χρονικό διάστημα. Ειδικότερα, στους τέσσερις μήνες που μεσολάβησαν από την ψήφιση του κατάπτυστου μνημονίου με το οποίο επιβλήθηκε οικονομική χούντα, η κοινωνική βάση στήριξης των επιλογών της κυβέρνησης έγινε τόσο λεπτή που είναι πλέον σχεδόν… αδιόρατη. Οι δραματικές αλλαγές που έφερε το μνημόνιο, που είναι πλέον είναι μη αντιστρεπτές, οδηγούν το ελληνικό κεφάλαιο στην επανεξέταση της στήριξης που παρέχει στην κυβέρνηση του «ανθρώπου των Γερμανών».

«Πρώτος γύρος» ή «χαμένη άνοιξη»;

ΠΗΓΗ: ΕΠΟΧΗ

Στάθης Κουβελάκης

«Οποιος διαλέγει την άρνηση και τον πεσιμισμό βγαίνει κερδισμένος στις προβλέψεις και χαμένος στη ζωή του»

Στρατής Τσίρκας[1]

Ο απολογισμός της πρώτης φάσης την κινητοποιήσεων εναντίον της κυβερνητικής πολιτικής και του Μνημονίου είναι το αντικείμενο μιας συζήτησης που έχει ξεκινήσει στο εσωτερικό της Αριστεράς από την αρχή του καλοκαιριού. Σχηματοποιώντας τα επιχειρήματα, μπορούμε να διακρίνουμε δύο θέσεις: σύμφωνα με την πρώτη, οι κινητοποιήσεις μπορεί να μην κατάφεραν να ανέτρεψουν τα μέτρα, σηματοδοτούν όμως την επανεμφάνιση στο προσκήνιο του λαϊκού παράγοντα και την ευρύτατη απόρριψη των κυβερνητικών επιλογών από την κοινωνική πλειοψηφία. Η επιτυχία της κυβέρνησης είναι στην ουσία πύρρειος νίκη, και η κατάσταση θα ήταν πολύ διαφορετική αν οι ηγεσίες του συνδικαλιστικού κινήματος είχαν δείξει μια πιο μαχητική στάση. Αυτή η φάση ήταν ένας «πρώτος γύρος» προθέρμανσης, το θερμό φθινόπωρο που προμυνήεται θα δώσει μια καινούργια, και καλύτερη, ευκαιρία για τη διαμόρφωση ευνοϊκότερων συσχετισμών για το λαϊκό κίνημα. Σύμφωνα με τη δεύτερη άποψη, η προηγούμενη φάση ισοδυναμεί με καθαρή ήττα, που αναδυκνύει βαθύτερες και μονιμότερες αδυναμίες των λαϊκών δυνάμεων: γραφειοκρατικοίηση του συνδικαλιστικού κινήματος (σ. κ.) και περιορισμένη εμβέλειά του εκτός του δημόσιου τομέα, καθυστέρηση στην κατανόηση των δεδομένων της κρίσης από την πλευρά της Αριστεράς, ιδεολογική ανεπάρκεια και ανυπαρξία αξίοπιστης εναλλακτικής πρότασης.