Εμείς μόνοι οι μέρες της αφθονίας ειναι μετρημένες

του Γιώργου Λιερού
απο  http://antisomata.wordpress.com/


«Εμείς» ποιοί είμαστε; Οι αριστεροί; Οι Έλληνες; Οι προλετάριοι; Οι εξεγερμένοι; «Εμείς» είμαστε η πρόθεση, η υλική κίνηση για να γεννηθεί ένας λαός. Είμαστε μόνοι γιατί μια αδυσώπητη συγκυρία μας αναγκάζει είτε να βουλιάξουμε στην αθλιότητα είτε να προχωρήσουμε μόνοι μπροστά, να αρχίσουμε τον πόλεμο με τους ομοεθνείς μας και με τους άλλους και να αποτολμήσουμε την επιβεβλημένη «έξοδο», την έξοδο που θα ανοίξει μια πόρτα για όλους εκείνους με τους οποίους θέλουμε να συναντηθούμε.


5 Μαϊου 2010, δρόμοι της Αθήνας, διακόσιες χιλιάδες άνθρωποι διαδηλώνουν, δεκάδες χιλιάδες συγκρούονται με τις δυνάμεις της τάξης, τρεις νεκροί.
 Η ημερομηνία αυτή αποτελεί ένα ορόσημο για την μεταβατική κατάσταση στην οποία βρίσκεται η κοινωνία μας. Αν με το νέο πρόγραμμα σταθεροποίησης που επέβαλε το Δ.Ν.Τ. και η Ευρωπαϊκή Ένωση κουρελιάστηκε το μεταπολιτευτικό κοινωνικό συμβόλαιο και δρομολογούντας μείζονες ανατροπές στο κοινωνικό και οικονομικό σκηνικό, στις 5 του Μάη ένα μεγάλο πλήθος εφόρμησε στην δημόσια ζωή. Ένα πλήθος το οποίο αυξάνεται μέρα με την μέρα, αρνείται να πειθαρχήσει, εκδηλώνει την αποδοκιμασία του για το σύνολο του πολιτικού κόσμου και διερωτάται τι έφταιξε και τι μπορεί να γίνει.

«Ο όχλος θα καταλύσει το κοινοβούλιο» προειδοποιεί ένας «πνευματικός» άνθρωπος στο Βήμα της Κυριακής της 9/5/2010. Πράγματι βρισκόμαστε σ’ ένα σημείο από το οποίο πολλά ενδεχόμενα φαίνονται να είναι ανοιχτά. Ανοιχτά όμως κάτω από μια προϋπόθεση, με ένα δεδομένο: Οι μέρες της αφθονίας των προηγούμενων δεκαετιών έχουν περάσει ανεπιστρεπτί μαζί και ένας τρόπος ζωής · καμία πολιτική ή κοινωνική δύναμη, κανένα σχέδιο δεν μπορεί να τα φέρει πίσω.

Το μοντέλο ανάπτυξης που ακολούθησε η χώρα την δεκαετία του 1980 και πιο συνειδητά από την δεκαετία του 1990 και μετά εκ των πραγμάτων έχει χρεωκοπήσει. Η ιδέα ήταν ότι στην νέα εποχή η αγροτική και βιομηχανική παραγωγή μπορούν να αφήσουν την θέση τους στην πιο προσοδοφόρα άυλη οικονομία. Η χώρα θα μπορούσε να ευημερεί στηριγμένη στον τουρισμό, ως κέντρο διοίκησης επιχειρήσεων και φιλοξενώντας χρηματιστικές και χρηματιστηριακές δραστηριότητες για την Ανατολική Μεσόγειο, τα Βαλκάνια ακόμα και για την υπόλοιπη Ανατολική Ευρώπη.
Σ’ αυτή την προοπτική είχαν εγγραφεί τα μεγάλα έργα στην Αττική, η είσοδος στην Ο.Ν.Ε. και η πολυδάπανη διοργάνωση της Ολυμπιάδας του 2004.
Η χώρα όμως ήταν αρκετά μεγάλη για να γίνει μια επιπλέον Κύπρος.
Διαλύοντας ιδεοληψίες διαδεδομένες επίσης ανάμεσα σε στοχαστές της αριστεράς ή της «αυτονομίας» η παγκόσμια κρίση κατέστησε σαφές ότι η άυλη οικονομία, οι υπηρεσίες, ο χρηματιστικός και ο χρηματιστηριακός τομέας υπάρχουν σε μια συγκεκριμένη σχέση με την υλική παραγωγή

περισσότερα εδω
http://antisomata.wordpress.com/

«Είμαστε όλοι Έλληνες»

Πηγή: ΚΙΜΠΙ

Τελικά, δεν είμαστε τόσο μόνοι όσο στην αρχή νομίζαμε. Όχι γιατί η κρίση του χρέους έπαψε να είναι «ελληνική», ούτε γιατί ο μηχανισμός «σωτηρίας» από ελληνικό «κουστούμι» έγινε στενός κορσές για όλες τις ευρωπαϊκές κοινωνίες. Ούτε ακόμη γιατί η πολιτική αβελτηρία στη διαχείριση της κρίσης δεν είναι μόνο εγχώρια, είναι πανευρωπαϊκή – μια τρομακτική κρίση πολιτικής εκπροσώπησης 500 εκατομμυρίων ανθρώπων από ένα συνονθύλευμα ηγετών που παρακολουθούν, άλλοτε αμήχανοι κι άλλοτε αλληλοσπαρασσόμενοι, την κατάρρευση ενός υπερφίαλου σχεδίου δεκαετιών.

Δεν είμαστε μόνοι γιατί κάτι αρχίζει να σαλεύει στις κοινωνίες στις οποίες διασταυρώνονται περίεργα οι εθνικές και οι κοσμοπολίτικες ταυτότητες. Οι Ισπανοί αισθάνονται ήδη λίγο «Έλληνες» μετά τα μέτρα που ανακοίνωσε ο Θαπατέρο, οι Πορτογάλοι πήραν κι αυτοί μια δόση «ελληνικότητας» με το συμπληρωματικό πακέτο λιτότητας του Σόκρατες, οι Ιρλανδοί… Καλά αυτοί «ελληνοποιήθηκαν» νωρίς. Οι Γάλλοι πήραν τη σειρά τους κι αυτοί, οι Ιταλοί είναι με το όπλο παρά πόδα. Για τους Λετονούς, τους Εσθονούς, τους Λιθουανούς, τους Ούγγρους δεν μπορούμε να πούμε τίποτα. Βυθίζονται όλο και πιο βαθιά στον βάλτο της «ελληνικότητας», «Έλληνες» πριν από τους Έλληνες. Αλλά ακόμη κι οι Γερμανοί έδειξαν πόσο «Έλληνες» νιώθουν, τιμωρώντας την αλαζονεία της Μέρκελ στη Ρηνανία, οι Βρετανοί αισθάνονται κι αυτοί ήδη πως η «κατά λάθος επανάσταση» που έφερε τον συνασπισμό Τόρις και Φιλελεύθερων στην εξουσία θα έχει ένα τίμημα «ελληνικότητας». Μιας κι η «ελληνικότητα» γίνεται συνώνυμο της λιτότητας, ας το αξιοποιήσουμε. Διότι, στις διακηρύξεις που ακούγονται, άλλοτε ηχηρές, άλλοτε χαμηλόφωνες», στις ευρωπαϊκές μητροπόλεις («Όλοι είμαστε Έλληνες»), δεν υπάρχει απλώς μια δόση συμπάθειας και αλληλεγγύης. Θα έλεγα ότι υπάρχει μια πανευρωπαϊκή προσδοκία. 

David Harvey: Η Ελλάδα κήρυξε στάση πληρωμών στους πολίτες της

Πηγή:tvxs

και Κουρδιστό Πορτοκάλι

Ο κορυφαίος ακαδημαϊκός και συγγραφέας Ντέιβιντ Χάρβεϊ μιλά στο tvxs. Αναλύει τις ρίζες της σημερινής κρίσης και τις προοπτικές για το μέλλον, αποκαλύπτει τη διγλωσσία του ελληνικού πολιτικού λόγου σχετικά με την κρίση και παρουσιάζει τη δική του πρόταση για έξοδο από αυτή.

Oι ρίζες της σημερινής κρίσης και το μέλλον του καπιταλισμού

Θα μπορούσαμε να προβλέψουμε τη σημερινή κρίση;

Δεν υπάρχει καπιταλισμός χωρίς κρίση. Επομένως, κάπου θα υπάρξει κρίση και το ερώτημα είναι αν μπορούμε να προβλέψουμε την ακριβή μορφή της. Η μορφή της παρούσας κρίσης ήταν αρκετά προβλέψιμη, τουλάχιστον επτά-οχτώ, ή ίσως και δέκα, χρόνια νωρίτερα. Κάποιες από τις ηγετικές φυσιογνωμίες των ΗΠΑ, όπως ο διάσημος επενδυτής Warren Buffet ή ο Paul Volcker, πρώην πρόεδρος της ομοσπονδιακής κεντρικής τράπεζας, προειδοποιούσαν από το 2003 ότι, αν οι ΗΠΑ δεν αλλάξουν πολιτική, θα υπάρξει χρηματοπιστωτικό κραχ μέσα στα επόμενα πέντε χρόνια. Κι εγώ το υποστήριζα ακόμα νωρίτερα. Η μορφή του κραχ επίσης ήταν σχετικά προβλέψιμη – ότι θα ξεσπούσε από την αγορά ακινήτων στις ΗΠΑ, η οποία ήταν ανεξέλεγκτη. Όλοι γνώριζαν πως οι τιμές των ακινήτων ανέβαιναν συνεχώς, ότι τα εισοδήματα παρέμεναν στάσιμα και ότι δεν υπήρχε περίπτωση να τετραγωνίσουμε αυτό τον κύκλο.

Η κρίση αποτελεί συνέχεια εκείνης της δεκαετίας του ’70 ή πρόκειται για νέα κρίση;

Ενάντια στη νέα ηθικολογία

Πηγή: Radical Desire

Η κρίση που θα αλλάξει όλα όσα ήξερες για την ζωή σου ως πολίτης, παραγωγός και καταναλωτής, βρίσκεται σε εξέλιξη. Θα κρατήσει πολλά χρόνια. Δεν θα επιλυθεί παρά μετά από μακροχρόνιες διαπάλες με αβέβαια αυτή τη στιγμή αποτελέσματα. Ο κόσμος που θα αφήσεις στα παιδιά σου (αν κάνεις) μπορεί να είναι απίστευτα χειρότερος από αυτόν που έζησες. Ή αρκετά καλύτερος --πιο δίκαιος, λιγότερο κενόδοξος, περισσότερο ελεύθερος σε ό,τι αφορά ουσιαστικές ελευθερίες. Το αποτέλεσμα εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από εσένα --το πόσο γρήγορα θα συνειδητοποιήσεις τι συμβαίνει και ποια είναι η θέση σου για αυτό, το κατά πόσο θα καταφέρεις να συνασπίσεις τη σκέψη σου και τη θέλησή σου με αυτή των άλλων, το κατά πόσο θα βρεις τρόπους αντίστασης που να υπερβαίνουν τις αναγκαιότητες της απλής άμυνας χαρακωμάτων.

Ένα από τα πράγματα τα οποία πρέπει να συνειδητοποιήσεις είναι ότι αυτή τη στιγμή, στην μεγάλη πλειοψηφία των κοινωνιών, δεν υπάρχει μάχη για την οικονομία --τον τρόπο λειτουργίας της, τις προτεραιότητές της, την βιωσιμότητά της. Για να υπάρξει τέτοια μάχη, θα πρέπει να έχει ωριμάσει η πολιτική αντιπαράθεση σε βαθμό πολύ μεγαλύτερο από τον τωρινό. Θα πρέπει η λαϊκή πίεση να έχει φτάσει σε τέτοιο βαθμό ώστε οι αποφάσεις να σταματήσουν να παρουσιάζονται ως μονόδρομος, ή ακόμα, ώστε το υποκείμενο της απόφασης να μεταλλαχθεί στην πράξη, ξεφεύγοντας από τους στενούς κύκλους των εξουσιοφόρων "ειδικών." Προς το παρόν, και παρά τις κινητοποιήσεις σε ορισμένες χώρες, ο έλεγχος του οικονομικού μέλλοντος είναι σταθερά στα χέρια μιας κάστας τεχνοκρατών, πολυεθνικών επιχειρήσεων και πολιτικών, η οποία δρα με αστραπιαίες κινήσεις και δημιουργεί de facto καταστάσεις ενόσω εσύ ακολουθείς απλά κάθιδρος, προσπαθώντας να καταλάβεις τι συμβαίνει σε πολύ χαμηλότερο γνωσιακό επίπεδο, με πολύ στενότερο πεδίο όρασης μπροστά σου. Το ότι δεν είμαστε όλοι ίσοι --ούτε καν τυπικά-- στην σύγχρονη δημοκρατία αποδεικνύεται από το γεγονός ότι καλείσαι απλώς να διαχειριστείς για τη δική σου ζωή τις συνέπειες, και όχι να πάρεις αποφάσεις.