Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου 2011

Έξοδος ή σοσιαλιστικό ευρώ;


ΠΗΓΗ: ΑΥΓΗ
ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΑΚΟΥ

Το Αριστερό Ρεύμα (Α.Ρ.) του ΣΥΝ υποστηρίζει ότι η έξοδος από το ευρώ πρέπει να αποτελεί τη μία από τις δύο «θεμελιακές αφετηρίες» ενός συνολικότερου προγράμματος μετασχηματισμού της οικονομίας σε σοσιαλιστική προοπτική. Ως προς το πρόγραμμα σοσιαλιστικής προοπτικής, δεν υπάρχει διαφωνία. Υπάρχει, όμως, ως προς το ότι η έξοδος από το ευρώ (πρέπει να) συνιστά προϋπόθεση ενός τέτοιου προγράμματος. Σταχυολογώ κάποιες αντιρρήσεις:
1) Η έξοδος από το ευρώ είναι θέση που διχάζει, αντί να ενώνει, τόσο την αριστερά όσο και τις κοινωνικές δυνάμεις που εκφράζονται μέσα από τις διαφορετικές εκδοχές της. Ως εκ τούτου οι αναγκαίες προσπάθειες για αριστερή συμπαράταξη, όταν προτάσσεται ως προϋπόθεση η έξοδος από το ευρώ, αποδυναμώνονται και κατ’ επέκταση υπονομεύεται το ίδιο το πρόγραμμα σοσιαλιστικής προοπτικής. Αντί της εξόδου από το ευρώ, θα έπρεπε να προτάσσονται κομβικά στοιχεία του ίδιου του προγράμματος (αναδιανομή, κοινωνικοποίηση τραπεζών, υπεράσπιση, ανάκτηση και επαναθεμελίωση δημόσιων επιχειρήσεων κ.λπ.). Ας το δείξει η ιστορία εάν ένα τέτοιο πρόγραμμα μπορεί ή δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί εντός της Ευρωζώνης.
2) Ως γνωστόν, οι δυνάμεις του αστισμού θέτουν το δίλημμα «νέα δανειακή σύμβαση ή έξοδος από το ευρώ;». Η εν λόγω θέση του Α.Ρ., καθώς επιλέγει ρητά το ένα από τα δύο σκέλη του διλήμματος, το νομιμοποιεί, πράγμα που οδηγεί στα εξής: (i) Η  δαιμονοποίηση του ευρώ δημιουργεί σύγχυση όσον αφορά τις βαθύτερες αιτίες των οικονομικών προβλημάτων, αφού πλέον αυτές δεν εντοπίζονται πρωτίστως στον ίδιο τον κεφαλαιοκρατικό τρόπο παραγωγής και την υφαρπαγή της υπεραξίας, αλλά στο νόμισμα που την εξαργυρώνει, (ii) το εν λόγω δίλημμα είναι κάλπικο, δεδομένου ότι η λιτότητα που συνοδεύει τα δάνεια παροξύνει την κρίση τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρωζώνη, με αποτέλεσμα να επιταχύνεται η αποσύνθεσή της.
Η επισήμανση αυτή θα αποκάλυπτε και τον πραγματικό στόχο των δυνάμεων που θέτουν το δίλημμα: συνέχιση της επίθεσης ενάντια στις δυνάμεις της εργασίας και τον δημόσιο πλούτο, είτε με είτε χωρίς ευρώ. Αντίθετα, η νομιμοποίηση του διλήμματος αναβαθμίζει πολιτικά τις δυνάμεις του αστισμού, αφού τους επιτρέπει να κινδυνολογούν ασύστολα για την υποτιθέμενη καταστροφή που συνεπάγονται οι προτάσεις της αριστεράς. Το αν δικαίως ή αδίκως κινδυνολογούν είναι ζήτημα δευτερεύουσας σημασίας. Η δυνατότητα να το κάνουν αρκεί.
3) Τη θέση για έξοδο από το ευρώ συνοδεύει η πεποίθηση ότι η Ευρωζώνη δεν μεταρρυθμίζεται, ήταν και θα παραμείνει εσαεί ένας αντιδραστικός, ιμπεριαλιστικός μηχανισμός. Είναι αυταπάτη το ότι μπορεί να υπάρξει ένα άλλο ευρώ, υποστηρίζει το Α.Ρ. Εδώ εντοπίζεται η ισχυρότερη αντίρρηση, διότι η θέση αυτή, δηλαδή η άρνηση της δυνατότητας για μια διαφορετική οικονομική πολιτική εντός της Ευρωζώνης, είναι μια θέση απολύτως ταυτόσημη με τις θέσεις των πολιτικών δυνάμεων του αστισμού σε ολόκληρη την Ευρωζώνη: είναι η γνωστή θέση περί μονοδρόμων. Η αριστερά δεν πρέπει να την υιοθετεί.
Η Ευρωζώνη, η ΟΝΕ, το ευρώ, όπως και κάθε άλλος οικονομικο-πολιτικός θεσμός δεν μπορεί παρά να βρίσκεται εντός ιστορίας, δηλαδή υπόκειται στην πάλη των τάξεων και, επομένως, συνιστά πεδίο ταξικής αντιπαράθεσης. Το ευρώ σήμερα είναι πράγματι ένας αντιδραστικός μηχανισμός. Αυτό όμως δείχνει μόνο τον συσχετισμό δύναμης, δεν αποδεικνύει ότι ο συσχετισμός αυτός δεν μπορεί να αλλάξει.
Η σφοδρότητα με την οποία ξεσπά η καπιταλιστική κρίση πάνω στους λαούς της Ευρώπης θέτει ντε φάκτο ζήτημα για το μέλλον της. Επ’ αυτού οι δυνάμεις της αριστεράς δεν μπορεί παρά να διεκδικούν ευθαρσώς μιαν Ευρώπη σοσιαλιστική. Να επιστρέψουμε, λοιπόν, τα όποια διλήμματα θέτουν οι δυνάμεις του αστισμού, καλώντας τους πολίτες να στηρίξουν τις προτάσεις της αριστεράς για επανίδρυση της Ευρώπης στην προοπτική του σοσιαλισμού με δημοκρατία και ελευθερία ως τη μοναδική στάση που, απέναντι στην καπιταλιστική κρίση, μπορεί να υπερασπιστεί τις δυνάμεις της εργασίας και την οικονομική, πολιτική και πολιτισμική συνεργασία των ευρωπαϊκών λαών.

4 σχόλια:

Αντώνης Δ. Πολίτης είπε...

Καλά τα λέει ο σύντροφος. Μέτωπο δεν γίνεται στη βάση του ζητήματος του Ευρώ που υπάρχει διαφωνία. Πόσο μάλλον που και ο κόσμος (όχι μόνο στην Αριστερά) δεν συμφωνεί. Η πλειοψηφία μάλιστα όχι απλά θέλει το ευρώ, αλλά έχει υπομείνει και τρομερές θυσίες για να διασφαλίσει την παραμονή μας στο κοινό νόμισμα.

Είναι θλιβερό ότι έχει επικρατήσει η άποψη ότι οι συσχετισμοί δύναμης στην Ευρώπη δεν μπορούν να αλλάξουν.

Τι έγινε εκείνο που λέγαμε: "Ουτοπία δεν είναι ότι ο κόσμος μπορεί να αλλάξει, αλλά ότι μπορεί να παραμείνει ίδιος".

amavro είπε...

Αν και όντως το ζήτημα της Εξόδου της χώρας απο το Ευρώ δεν είναι ο βασικός κρίκος για ένα παλλαϊκό μέτωπο που θέλει να δώσει διέξοδο στη χώρα και στο λαό ,η όλη κουβέντα για τους συσχετισμούς δύναμης εντός ευρωπαϊκής ένωσης και ευρωζώνης είναι πολύ παραπλανητική...με την ίδια λογική και ο μηχανισμός του αστικού κράτους αντανακλά το συσχετισμό δύναμης της αστικής τάξης απέναντι στην εργατική κλπ Γίνεται να πιστέψουμε ότι το αστικό κράτος με όλους τους μηχανισμούς που διαθέτει(ιδεολογικός,κατασταλτικός κλπ)μπορεί να μετατραπεί σε σοσιαλιστικό ,χωρίς να συντριβεί και στις στάχτες του να χτιστεί de novo το νέο με άλλη τάξη στην εξουσία(εργατική);Και ο ιμπεριαλιστικός σχηματισμός της ΕΕ έχει φτιαχτεί για να εξυπηρετεί συγκεκριμένα συμφέροντα με θεσμούς και μηχανισμούς που πολύ απέχουν απο ότι ίσως κάποιος θα φανταζόταν σε μια θεωρητική ένωση σοσιαλιστικών κρατών...Ο αγώνας για συντριβή αυτής της ένωσης είναι αναγκαίος χωρίς τσιτάτα και ευκολίες τύπου"Εμπρός λαέ έξω απ'την ΕΕ κλπ" αλλά με συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης,ειδικά σήμερα με αγώνα για ανατροπή της νέας οικονομικής και πολιτικής κατοχής της χώρας απο το τόξο "Μερκοζί" και άνοιγμα ενός άλλου δρόμου για τη χώρα με το λαό στο τιμόνι.

Αντώνης Δ. Πολίτης είπε...

Ναι συμφωνώ μαζί σου. Χρειάζεται πιο συγκεκριμένα να πούμε τι εννοούμε.

Βασικό ζήτημα κατά τη γνώμη μου είναι το αν επιδιώκουμε ως τελικό στόχο μια Ελλάδα που θα είναι απομονωμένη και θα είναι αποκομμένη από τον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας και παραγωγής.

Κατά τη γνώμη μου μια τέτοια ρητορική τη βρίσκουμε συχνά στο ΚΚΕ που μιλά για αυτάρκη παραγωγή κτλ.

Είναι πιστεύω λάθος σαν στόχος. Αλλά πρέπει επίσης να προσέχουμε μήπως με τις πράξεις μας οδηγήσουμε την Ελλάδα σε μια τέτοια κατάσταση.

Θέλει πολύ συζήτηση και δεν μπορεί να λυθεί εδώ.

Ωστόσο, το όπλο της Αριστεράς είναι η συντροφική συζήτηση που θα λύσει τέτοια ζητήματα.

Έτσι αφοριστικά λοιπόν θέτω εδώ τον πυρήνα της προβληματικής που αφορούν αυτά τα ζητήματα (ευρώ, ΕΕ κτλ.):ποια πρέπει να είναι η θέση μας στον παγκόσμιο καταμερισμό της εργασίας (ή πιο στενά όπως το είχε θέσει ο Πάγκαλος: γιατί να παράγεις ένα μπλουζάκι που μπορείς να το εισάγεις φθηνότερα;)

Χαιρετισμούς!

Unknown είπε...

Είναι αφελές να πιστεύει κανείς οτι με τους συσχετισμούς δυνάμεων που υπάρχουν, θα μπορέσουν οι ελληνες εργαζόμενοι, να τραβήξουν μοναχική πορεία.
Η πλειοψηφία του λαού έχει πιο πολύ γνώση από τους άκαπνους αριστερούς.
-το ΚΚΕ εξαιρείται για τους γνωστούς λόγους, και κυρίως για την ανικανότητά του να ερμηνεύσει την ιστορική εξέλιξη.-